magazyn lewicy katolickiej

Brak chęci do rewolucyjnych zmian nie jest zły. Najmłodsi wyborcy należą do pierwszych roczników, które nie muszą walczyć o wolność swojego kraju. Mogą skupić się na tym, by działał on jak najlepiej. Im bardziej będziemy oddalać się od 1989 roku, tym mniej będzie nas to dziwić.

Pokolenie debiutantów patrzyło na kolejne porażki swoich rodziców i na ich ostateczne osuwanie sięw indywidualizm, cynizm i pragmatyzm. Młodzi odbijają tylko świat, który dla nich zbudowaliśmy. Jeszcze nie jest za późno, by razem zacząć go naprawiać. Tylko trzeba umieć słuchać.

Badając dziś młodzież i wskazując wyzwania usamodzielniającej się młodzieży, trzeba uważać, aby pragnąc im pomóc, nie wzmagać w nich jednocześnie bierności i katastroficznej wizji przyszłości.

Badania alarmują: młodzi nie chcą głosować! Urodzili się za pierwszego PiS, szkoła po reformach okazała się przemocowa, do tego izolacja w czasie pandemii, niezauważana przez politykę katastrofa polityczna. Skoro państwo pokazało, że o nich nie dba, czemu oni mają dbać o państwo?

Mamy do czynienia z reżyserowaną przez branżę samochodową walką kierowców z pieszymi, a raczej strażników patriarchatu i innych opresji systemowych z nieuprzywilejowanymi grupami. W problemie samochodozy jak w soczewce skupiają się bowiem nierówności płciowe i ekonomiczne.

Podczas gdy ostatnie trzy globalne kryzysy – pandemiczny, energetyczny i inflacyjny – zachęcają mieszkańców Europy i Polski do zmian zachowań transportowych, sektor publiczny w Polsce nie widzi potrzeby, aby wyjść im naprzeciw.

Chciałbym, żeby kluczowym wyzwaniem polityki transportowej była jakość silników samochodów, które poruszają się po naszych miastach. Niestety w większości polskich miast to dostęp do transportu publicznego jest największym problemem.

Nieposiadanie samochodu jest luksusem, na który mogą sobie pozwolić mieszkańcy największych miast (i to też nie wszyscy). W większości wypadków samochód to konieczność, a dyskusja o tym, czy powinien być on elektryczny, czy nie, jest drugoplanowa.

Sektor energetyczny zdominowany jest przez rządy państw i instytucje finansowe. To one będą głównymi aktorami transformacji. Jeżeli chcemy przetrwać, wykorzystajmy realnie istniejące instrumenty polityki energetycznej, dostępne tu i teraz.

Transformację energetyczną trzeba prowadzić lokalnie. Niestety, państwo nie ułatwia samorządom tego zadania. Na szczeblu centralnym panuje nieudolność i chaos.

Sprawiedliwa transformacja energetyczna to największe wyzwanie dla Polski w XXI wieku. Problem w tym, że pod rządami prawicy może nie udać się podwójnie, doprowadzając do całkowicie niesprawiedliwej stagnacji.

W swoim tekście Alicja Dańkowska słusznie przypomina o potrzebie uwzględnienia lokalnego kontekstu transformacji, ale niepotrzebnie całkowicie odrzuca rolę organów ogólnopaństwowych, które mają konieczne kompetencje do przeprowadzenia transformacji energetycznej.

Natalia Kołodyńska-Magdziarz przekonuje, że „opcja atomowa” to najlepsze rozwiązanie dla Polski. Co więcej, z lektury tekstu wynika, że atom – „wydajny, bezpieczny, ekologiczny oraz tani w użytkowaniu” – posiada „same plusy i żadnego minusa”. Czy faktycznie tak jest?

Czas nie gra na korzyść atomu. W czasach rozwijającej się w zawrotnym tempie technologii, która z miesiąca na miesiąc wywraca do góry nogami dotychczasowe analizy finansowe, powinniśmy wybierać opcje elastyczne, które szybko można zastąpić innymi, gdy będzie to zasadne.

Przypomnijmy sobie, co wiemy o naszym państwie jako realizatorze wielkich przedsięwzięć. O polskim promie, samochodach elektrycznych, o wyborach pocztowych i o burmistrzu Pcimia na czele giganta paliwowego. I – dla równowagi – o Staszku, co chciał się kiedyś sprawdzić w biznesie.

Jeśli atom ma być tylko zabezpieczeniem dającym spokojny sen wychowanym w XX wieku i podejmującym dziś decyzje osobom myślącym w kategoriach energetyki konwencjonalnej, wielkoskalowej i scentralizowanej – to może okazać się niepotrzebną i niezwykle kosztowną fanaberią.

Choć Konstanty Pilawa słusznie wskazuje na niektóre wypaczenia lewicowego modelu debaty publicznej, to ignoruje ich głębokie przyczyny – realną krzywdę, wymagającą działań tu i teraz i wszechogarniającą władzę kapitału, który jest głównym moderatorem debaty publicznej.

Tkwimy – zarówno na poziomie krajowym, jak szerszym – w ogarniającym wszystko ogniu, ekpyrosis, jak mawali stoicy: ogniu, który czasem zrywa się ze smyczy i przybiera kształt kryterium ulicznego, od Portland po Paryż.

Przykłady „z Ameryki” czy męczeństwo Rowling to interesujące kwestie, ale określenie „kultura unieważniania” używane jest często w złych zamiarach – jako narzędzie służące unieważnieniu przeciwników politycznych i ideowych.

Konserwatyści protestują przeciwko kulturze wykluczania, ale w praktyce domagają się immunitetu na krytykę własnych przekonań. Tym samym żądają utworzenia dla siebie safe spaces w kulturze publicznej.

„Solidarność” zostanie z nami jako część historycznego dziedzictwa. Istnieje w pamięci ludzi, którzy mieli szczęście i przekleństwo żyć na pograniczu dwóch różnych rzeczywistości. Tylko oni mogliby pokazać nam, czym „Solidarność” jest dzisiaj. My będziemy tworzyć coś innego.

Czy dziś na tej samej demonstracji moglibyśmy krzyczeć „wolne media” oraz „chcemy chleba”? Czy moglibyśmy równocześnie wyliczać, jaką część płacy pożerają wydatki na mieszkanie, oraz przeciwstawiać się centralnemu zarządzaniu prokuraturą?

Tragizm opowieści o „Solidarności” polega na zredukowaniu całego ruchu społecznego do kilku postaci, które następnie weszły ze sobą w konflikty polityczne.

„Solidarność” to polski produkt najwyższej jakości. Nie była ona ruchem robotniczym, a samoorganizującą się reprezentacją wspólnoty narodowej. Gdyby nie ona, być może Polska skierowałaby się na kurs białoruski.

W momencie, gdy wiele krajów zachodnich reformuje swoje systemy socjalne, by móc unieść ich rosnący ciężar, w Polsce rozmawia się o państwie dobrobytu, jakby wybór jego formy nie wiązał się z żadnymi konsekwencjami.

Musimy przyjąć – i przekonać do tego Polaków – że państwo dobrobytu to nie tylko instrument dzielenia dochodu, ale także warunek jego wytwarzania. Instrument kreowania wartości, a nie wór bez dna, który zużywa to, co wypracowali inni.

Czemu ma służyć państwo dobrobytu i czy dotychczasowe rozwiązania wprowadzone przez Prawo i Sprawiedliwość realizują te cele? A jeśli nie, to co należałoby zmienić? Tekst Klubu Jagiellońskiego nie przybliża nas do odpowiedzi na te pytania.

Państwo „dobrobytu” nie może być silne słabością zatrudnianych przez siebie pracowników. Od silnych instytucji publicznych i godnie wynagradzanych urzędników powinniśmy rozpocząć budowanie dobrobytu dla wszystkich.

Nie powinniśmy akceptować państwa, które staje po stronie tylko jednej grupy obywateli - części wiernych Kościoła katolickiego. Jednak w demokracji jedyną drogą do pozbycia się polityków, którzy udają kościelnych hierarchów, są wybory.

Rozdział państwa i Kościoła w Polsce jest fikcją, a zasługi Kościoła dla kraju, wbrew temu co nam wmówiono i na co tak często powołuje się żądny przywilejów episkopat, nie są wcale bezdyskusyjne.

PiS nie jest aż tak blisko Kościoła, jak chcieliby niektórzy jego politycy. Wbrew pozorom nie wprowadza też znaczących przywilejów dla tej instytucji. Problemy z rozdziałem Kościoła od państwa istnieją, ale najważniejsze z nich nie pojawiły się w czasie rządów partii Kaczyńskiego

Problemem dla zwolenników „rozdziału” jest treść nauczania Kościoła w sferze polityki i w odniesieniu do zasad życia społecznego. To właśnie ona nie podoba się ani liberałom, ani starej i nowej lewicy.

Rynkiem rządzi płeć. Aby przewartościować tę logikę, konieczne są zdecydowane działania państwa. Najważniejsze z nich to wprowadzenie obowiązkowego podziału urlopów rodzicielskich między partnerów i stworzenie mechanizmu elastycznych powrotów do pracy po urodzeniu potomstwa.

Większej równości na rynku pracy nie osiągniemy bez większego zaangażowania mężczyzn w prace domowe i opiekę nad potomstwem. Żeby do tego doszło potrzebne są jednak mądre rozwiązania, które nie będą utrudniały – co czyni obecny system – mężczyznom opieki nad własnymi dziećmi.

Sposoby na wspieranie aktywności kobiet na rynku pracy można podzielić na dwie szerokie grupy. Po pierwsze, poprawianie jakości usług publicznych związanych z opieką nad dziećmi. Po drugie, edukacja szkolna i codzienna walka ze stereotypowym postrzeganiem kobiet i mężczyzn w społ

Jeśli mogłabym zmienić jedną rzecz dotyczącą kobiet na rynku pracy, zrównałabym wiek emerytalny. W obecnej formie może on wypchnąć z rynku wiele kobiet, sprawia, że są bardziej zagrożone ubóstwem na starość oraz pokazuje, jak stereotypowe jest myślenie o kobietach.

Odpowiedzią na wtórną reprywatyzację musi być państwo bardziej sprawiedliwe, lepiej dofinansowane i zorganizowane. Główną odpowiedzialność za świadczenie usług publicznych powinny wziąć na siebie silniejsze niż dotychczas i dysponujące odpowiednimi funduszami samorządy.

Trudno sobie wyobrazić, że Kaczyński sam z siebie zmieni opłacalną polityczną strategię i zamiast dawać ludziom pieniądze do ręki, zainwestuje w ochronę zdrowia i inne usługi publiczne. Może jednak ktoś go do tego zmusi?

Dyskusji o kierunkach zmian w ochronie zdrowa powinna przyświecać idea zaszczepienia systemu ochrony zdrowia przeciwko toczącym system społeczny chorobom. Przy potrzebie kontroli jakości i dostępności usług medycznych, problem prywatyzacji zdaje się mieć mniejsze znaczenie. Pod warunkiem, że zdrowie, pozostając pod publiczną kontrolą, nie stanie się obiektem dzikiej komercjalizacji.

Słaba dostępność i wysokie wydatki prywatne to najważniejsze z perspektywy pacjentów wyzwania ochrony zdrowia w Polsce. Niestety, podniesienie nakładów nie przyniesie oczekiwanych skutków bez równoległej reformy.

Okrągły Stół nie był tylko „początkiem początku”. Zawarte przy nim porozumienie było przede wszystkim końcem paradygmatu rządzącego polskim życiem publicznym przez poprzednie pół wieku. To wystarczający powód, aby uznać jego ustalenia za wydarzenie przełomowe

Co nas, pokolenie „spięciowych” trzydziestoparolatków, w ogóle obchodzi Okrągły Stół?

Jesteśmy najlepszymi kandydatami do przeniesienia Okrągłego Stołu i wydarzeń 1989 roku w obszar pamięci funkcjonalnej, tej, która decyduje o aktywnym utrwalaniu tożsamości i dostarcza rezerwuaru wartości dla postaw obywatelskich

Kolejne rocznice obrad Okrągłego Stołu coraz bardziej przypominają kłótnie rozwiedzionych rodziców. Nam przypadła rola dzieci, którzy przy każdych świętach muszą na nowo przeżywać spory sprzed 30 lat

Dwa problemy: globalna eksplozja nierówności i kryzys klimatyczny zapowiadają „ciekawe czasy”. Obywatele, szukając stabilności, będą obdarzać władzą tych, którzy obiecają i wytłumaczą im zrozumiałe rozwiązanie. Powszechny, związany z kryzysem, niepokój może więc stać się świeżym oddechem dla wszystkich „państwowców”, będących w stanie zaproponować nowy „New Deal”.

Do listy hamulców transformacji energetycznej, obok paleoliberalizmu à la Korwin i pisowskiego fetyszu suwerenności, można dopisać jeszcze lewicowy populizm.

Jeśli nie będziemy w stanie w pierwszej kolejności skutecznie zadbać o stan powietrza, wody czy gleby w naszym własnym kraju, to z pewnością nie będziemy w stanie wpłynąć na to, o ile stopni Celsjusza podwyższy się średnia temperatura atmosfery całej planety.

Ekologia jest totalna. Wszyscy oddychamy tym samym powietrzem i pijemy tę samą wodę. Wszyscy zmagać się będziemy z tymi samymi konsekwencjami prowadzenia lub zaniechania polityki względem środowiska, w którym żyjemy. Zrozumienie tego faktu może sprawić, że zbudowany wokół polityki ekologicznej konsensus może być jednym z najbardziej wspólnototwórczych, jaki w silnie polaryzujących czasach jest w ogóle jest możliwy. Wymaga to jednak...

W 2017 roku Polska stała się globalnym liderem w liczbie udzielanych krótkoterminowych pozwoleń na pracę. Tymczasem polska polityka imigracyjna nie istnieje, a rząd regularnie sięga do ksenofobicznej retoryki. To połączenie wybuchowe.

Jeśli chcemy powstrzymać antyimigrancką radykalizację, to musimy wykazać empatię nie tylko wobec uchodźców, ale też wobec tych, którzy z różnych powodów się z nami nie zgadzają. Zaproszenie do partnerskiej rozmowy to pierwszy krok, który muszą wykonać środowiska proimigracyjne.

Społeczeństwo jest niechętne obcym, przybyszom bardzo ciężko się z nim zintegrować, a jednocześnie są mu coraz bardziej potrzebni. Polska powtarza tym samym najgorsze błędy państw zachodnich, które tak bardzo lubi wytykać i hiperbolizować.

Wygląda na to, że politycy albo nie rozróżniają podstawowych pojęć i nie mają pojęcia na temat migracji, albo udają, że nie mają pojęcia po to, by hasłami podsycać emocje buzujące wśród wyborców.