magazyn lewicy katolickiej

Stwierdzenie Kościoła, że szanuje osoby nieheteronormatywne, ale nie akceptuje aktów związanych z ich seksualnością, jest głęboko sprzeczne z integralną wizją człowieka jako osoby.

Pontyfikat Franciszka pokazuje, jak wolno zmienia się Kościół. Żeby dokonać w nim rewolucji, czasami wystarczy parę decyzji, przesunięcie akcentów, kilka gestów i odrobina swobody dawana innym. Wystarczy rozpędzić kościelne młyny. To potrwa, ale będzie z tego dobry chleb.

„Czy jest to papież lewicowy?” – zastanawiają się niektórzy, ale ja podczas moich wędrówek nieraz usłyszałem, by nie zawłaszczać go dla lewicy lub prawicy, bo poglądy i działania Bergoglia wynikają po prostu z ewangelii.

Poprosiliśmy teologów i teolożki ze świata o podsumowanie dekady pontyfikatu Franciszka. Są wśród nich znani na całym świecie: duszpasterka osób LGBT+, teolożki wyzwolenia i feministyczna czy obrońca ofiar wykorzystywania seksualnego w Kościele.

Władca absolutny, który próbuje decentralizować Kościół. Reformator, który nie chce rewolucji. Czuły przywódca bez cierpliwości do części wiernych. Głos Globalnego Południa przymykający oko na jeden z imperializmów. W każdym z tych stwierdzeń jest tyleż uogólnienia co prawdy.

Franciszek zostawia nas z wielkim wyzwaniem: zbudować Kościół całkowicie synodalny. Kościół, który żyje w komunii poprzez uczestnictwo i współodpowiedzialność wszystkich wiernych jako członków Kościoła-Ludu Bożego. Kościół w stanie ciągłego nawrócenia i reformy.

Prorocy są jak strażnicy na szczycie góry wskazujący Kościołowi i światu nowe ścieżki, którymi być może nigdy wcześniej nie podążano. Którzy pomagają spojrzeć poza pewniki, by dostrzec nieskończony horyzont. Kimś takim jest papież Franciszek.

Gdy w 2013 roku Franciszek obejmował urząd papieski, w redakcji Kontaktu byliśmy pełni nadziei. Przez te lata uważnie przyglądaliśmy się różnym elementom jego pontyfikatu, decyzjom i brakowi decyzji, wypowiedziom i gestom. Oto wybór kilkunastu naszych tekstów z ostatniej dekady.

Franciszek nie podchodzi do dialogu jako potężny przywódca największej organizacji religijnej na świecie, ale jako człowiek chcący dzielić się z nimi wiedzą i mądrością, uczyć się od nich i podejmować razem z nimi działania dla wspólnego dobra.

Rosyjski Kościół – wraz z samą Rosją – tak uwierzył w swoją misję, że geopolityczne interesy państwa zostały w umysłach przywódców utożsamione z dziełem zbawienia. Cenę za to mają zapłacić inni. W 2022 roku Rosja wystawiła rachunek Ukraińcom i Ukrainkom.

To niezwykle trudne: nie poddać się nienawiści, może nawet potrzebie zemsty, kiedy to, co dzieje się dookoła, sprawia na nas wrażenie, jakby unicestwiano, jakby odcinano głowy i wyrywano serca temu, co w naszym pojęciu najważniejsze: miłości i wolności.

Benedykt XVI podzielił los wielu innych proroków i reformatorów Kościoła, których słowa albo były wprost lekceważone, albo przynajmniej puszczane mimo uszu. Sądzę więc, że także duchowni Kościoła w Polsce mają swój udział decyzji Benedykta XVI o rezygnacji.