Trzeba wrócić do języka cnót, bez którego trudno w pełni zrozumieć nasze życie moralne w wymiarze jednostkowym, międzyludzkim i politycznym. Bez języka etyki każdy z tych trzech obszarów cierpi z powodu mitów i uproszczeń.

Należy uszczelnić granicę. Ale jednocześnie trzeba udrożnić przejścia graniczne, żeby ci, którzy na nie trafią, mogli tam prosić o ochronę międzynarodową. Gdy straż graniczna odmawia uznania prawa do ubiegania się o azyl, sami napędzamy operację Łukaszenki na zielonej granicy

Polskie społeczeństwo stało się homogeniczne dopiero po II wojnie światowej w wyniku działania dwóch totalitaryzmów. Dziś, między innymi w wyniku migracji ze wschodu, znów zaczyna być bardziej różnorodne, dlatego tym bardziej musimy poszukać przepisu na to, jak żyć wspólnie.

Usnarz Górny, 2 września 2021 r.  Od 23 dni grupa 32 afgańskich uchodźców przebywa na terenie Usnarza Górnego przy granicy z Białorusią. Polskie władze odmawiają im pomocy humanitarnej, nie zapewniając dostępu do wody pitnej, jedzenia i lekarstw. Po trzech tygodniach spędzonych w fatalnych warunkach pogodowych wszyscy uchodźcy są przeziębieni; niektórzy cierpią na zaburzenia oddychania, mają wysoką gorączkę, wymioty, biegunki, krew...

Zamysł papieża może być szczytny, jednak problematyczna wydaje się jego realizacja. W idealnej sytuacji decyzja biskupa powinna być wynikającą z rozeznania sytuacji odpowiedzią na potrzeby wiernych. Pytanie, jak wielu biskupów w ogóle się nad tą kwestią pochyli.

W teorii jednopłciowe kontakty seksualne potępiano w Kościele ze stanowczością, w praktyce przymykano na nie oko. W efekcie średniowieczna kultura klerykalna stała się niebezpieczna dla chłopców: wychowanków klasztorów, uczniów szkół, najmłodszych studentów uniwersytetów.

Dziś do naszych drzwi znów pukają ludzie przerażeni, głodni, zmuszeni opuścić swoje domy. Polityczni decydenci mają na ustach wzniosłe hasła o chrześcijańskiej kulturze i o chrześcijańskiej miłości, a jednocześnie budują kształt Polski z drutu kolczastego.

Co zrobić, aby pomóc człowiekowi podejmować dobre decyzje? Zaczęłam wyrzucać spleśniałe jedzenie. Mój uczestnik z początku mnie obserwował, potem zaczął niektóre rzeczy robić własnoręcznie, a następnym razem zadzwonił, że sam posprzątał i mogę przyjechać zobaczyć, jak to wygląda.

Węgry kojarzą się dziś w Polsce z jedenastoletnimi rządami Fideszu, nie oznacza to jednak, że tamtejsze społeczeństwo jest w pełni homogeniczne i jednomyślne. Żyją w nim chociażby nieheteronormatywni Romowie, którzy starają się zmienić otaczającą ich rzeczywistość na lepsze.

„Kto Tuwima wiersz przepisał, jako własny tobie wysłał” – śpiewały Czerwone Gitary i to jest, moim zdaniem, bardzo inteligentna definicja sensu liryki: wiersz jako środek dopomagający czytelnikowi w wyrażeniu siebie.

Film „Quo vadis, Aida” jest próbą pokazania tego, co wydarzyło się w Srebrenicy, a także jednoczesnym wyrazem niezgody na kłamstwa, manipulacje i obecną w dyskursie politycznym negację ludobójstwa.

Carax może być z tego filmu zadowolony. Sprawdza się jako podsumowanie jego całego dotychczasowego dorobku artystycznego i odpłynięcie w otchłań, o której śpiewają bohaterowie w zamykającej sekwencję piosence „Sympathy for the Abyss”.

Przyjemność może sprawić nam fakt, że niewiele osób zobaczy to samo, co my. Udowadniamy w ten sposób sobie i innym, że mamy do dyspozycji wyjątkowe narzędzia – nie chcemy się jednak nimi dzielić, bo zagroziłoby to wybranemu przez nas sposobowi uprawiania turystyki.

Skąd bierze się polska niechęć do planowania przestrzennego i miłość do wszechobecnego betonu? Oto kilka wątków wydobytych z „Betonozy” Jana Mencwela.

Idea publicznej zieleni miejskiej potrzebowała tysięcy lat, by dojrzeć, ale też tego, by ktoś najpierw uwierzył w takie wartości, jak równość, demokracja, emancypacja, potrzeba zapewnienia zdrowia publicznego. Zieleń publiczna bez nich po prostu nie mogła zaistnieć.