Sport bywa maczystowski i wykluczający. Ten zawodowy jest dziś emanacją rozszalałego kapitalizmu. Bywa też jednak wspólnotowy i solidarny, może być narzędziem emancypacji. Dlatego warto badać go z różnych perspektyw, bo jest doskonałą soczewką do obserwacji rzeczywistości.

Dla mnie opowieść o sporcie, a zwłaszcza o piłce nożnej, nie jest opowieścią o pieniądzach, nie o transferach, nie o kapitalizmie i nierównych szansach, choć one oczywiście pozostają problemem. Tak naprawdę to opowieść, która sprowadza się do wiary, nadziei i miłości.

Nie przypisywałabym odpowiedzialności za kształt debaty o kryzysie na granicy stronie opozycyjnej. Przekonywanie opinii publicznej, że działania rządu są nieskuteczne, szkodliwe, niehumanitarne czy bezprawne, przypomina bowiem walkę Dawida z Goliatem.

Chrońmy granic, zarządzajmy nimi, ale tylko przestrzegając obowiązującego prawa, a prawo w tym przypadku mówi jasno, że należy dbać o każdą osobę i indywidualnie rozpatrywać jej historię.

Znaczną część przemocy, którą stosujemy i której doświadczamy, da się wytłumaczyć kształtem instytucji, w które jesteśmy uwikłani. Tropimy ślady przemocy strukturalnej i projektujemy alternatywne instytucje, wierząc w to, że możliwy jest inny rynek i inny Kościół.

Redaktorki i redaktorzy Kontaktu komentują śmierć Pani Izy z Pszczyny.

Dziś do naszych drzwi znów pukają ludzie przerażeni, głodni, zmuszeni opuścić swoje domy. Polityczni decydenci mają na ustach wzniosłe hasła o chrześcijańskiej kulturze i o chrześcijańskiej miłości, a jednocześnie budują kształt Polski z drutu kolczastego.

Nasze redaktorki i redaktorzy stworzyli playlistę ze swoimi ulubionymi lewicowymi piosenkami. Zapraszamy do słuchania i czytania!

Kapitalizm z jednej strony spycha pracę opiekuńczą do sfery prywatnej, ukrywając jej znaczenie ekonomiczne, z drugiej zaś – widzi w niej zawód jak każdy inny, tyle że nisko wyceniany przez rzekomo nieomylny rynek. Jak społecznie odzyskać opiekę?

Chociaż miałam różnego rodzaju religijne wzruszenia, to najgłębsze doświadczenia duchowe mam z przyjaciółmi i bliskimi, a nie podczas nabożeństwa. Doświadczenie przemocy i represji stało się w naszej codzienności czymś normalnym, ale udało nam się znaleźć przestrzeń na bliskość.

Psychiczny ból został z jednej strony społecznie sprywatyzowany, z drugiej – strywializowany i ośmieszony. Odruchowo mówimy „Na zdrowie”, gdy ktoś kichnie, i odruchowo odwracamy wzrok, gdy ktoś płacze. Odruchowo też mówimy: „Nie świruj!”.

Zamiast tworzyć intelektualną ekwilibrystykę mającą uzasadniać, dlaczego słowo „Murzyn” czy pomnik zbrodniarza w centrum miasta jest okej, powinniśmy zamknąć się i posłuchać, co chcą nam powiedzieć ci, których przez stulecia systemowo wyniszczaliśmy.

PiS dokonało majstersztyku: stłamsiło odruchy empatii. Rządzący sprawili, że w przeoranym przez los człowieku, który miał nieszczęście urodzić się w kraju kolonizowanym, nie widzimy już osoby zasługującej na pomoc, a wroga, przed którym mamy moralny obowiązek się bronić.

Nawet mocno pobieżna analiza memów, zdjęć, komentarzy czy żarcików pozwala dostrzec, jakie klisze i stereotypy kształtują nasze myślenie o świecie – od poczucia humoru do poglądów politycznych. Schematy pełne uprzedzeń dały o sobie znać szczególnie dotkliwie przy okazji zwycięstwa francuskiej drużyny na Mundialu w Rosji.

Uznaliśmy, że lekcje podstaw przedsiębiorczości są mniej zideologizowane i bardziej praktyczne niż zajęcia z edukacji seksualnej. Trudno jednak nie zauważyć, że młody człowiek ma znacznie większe szanse założyć w najbliższej przyszłości prezerwatywę niż firmę.

Dzieci uchodźców na różnych etapach edukacji bywają bardzo zagubione – muszą się uczyć hymnu, godła, symboli narodowych. Ale co właściwie jest ich symbolem?

Europejskie oko ocenia, co jest ładne i fajne, a co nieładne, niefajne i straszne. Na głos mieszkańców, społeczne, ekonomiczne czy polityczne aspekty i przyczyny zarówno nędzy, jak i bogactw Indii i Sri Lanki nie ma w programie miejsca.

Dzieci uchodźców na różnych etapach edukacji bywają bardzo zagubione – muszą się uczyć hymnu, godła, symboli narodowych. Ale co właściwie jest ich symbolem narodowym?

Skala, dramatyczność i stosunkowo niedługi okres, jaki minął od końca II wojny światowej, czynią z niej wyjątkowe zjawisko o ogromnych, choć słabo zbadanych konsekwencjach. Odczuwamy je także dzisiaj.

Nie da się być kobietą poza ciałem, nie da się od ciała uciec. Przyjęło się sądzić, że kobiece ciała wysyłają pewne komunikaty, zaś rolą mężczyzn jest ich odszyfrowanie według określonych reguł. Zdarza się, że ktoś poczuje się odbiorcą komunikatu, którego wcale nie wysyłałyśmy.

W ciepły lipcowy wieczór redaktorzy Kontaktu postanowili pójść na wagary od protestów w sprawie Sądu Najwyższego.

Czy wskazywanie na sieć zależności, dzięki której bogata „biała” Północ zbudowała swoje bogactwo kosztem „kolorowego” Południa, jest „nienawiścią do białych”? Chyba tylko na takiej zasadzie, na jakiej pisanie i mówienie o zbrodni w Jedwabnem jest wyrazem nienawiści do Polaków.

Żadna opcja polityczna nie powinna móc w tak dalekim stopniu, jak ma to dziś miejsce, ingerować w niezależność świata nauki. Jeżeli przyznanie danego grantu uzależniane jest od tego, czy ktoś pochodzi z tego samego obozu, czy też, nie daj Boże, zajmuje się „jakimiś studiami gejowskimi lub lesbijskimi”, mówimy o ingerencji, która jest niedopuszczalna.

Reforma oświatowa powinna iść w kierunku kształtowania nauczycieli, pracy nad ich mentalnością, przygotowaniem do zawodu. Bo to, czy będzie 6+3+3, czy będzie 8+4, to jest de facto kosmetyka. Za tym nie idzie zmiana jakościowa.

Obserwuję w Polsce zamiłowanie do negatywnie nacechowanych neologizmów. Mamy „pastelozę” u urbanistów i architektów, „testomanię” w odniesieniu do szkolnictwa… System ewaluacji w Polsce nie jest idealny, jednak oskarżenie o „punktozę” jest w moim odczuciu zupełnie nietrafione.

Ustawa „Za życiem” niespodziewanie zmieniła „zasady gry”, wychodząc poza zaklęty krąg szarpaniny między zwolennikami liberalizacji a zaostrzenia obowiązującego prawa. Choć sam tytuł nowej regulacji sugeruje, po której stronie ideowego sporu należałoby ją uplasować, jej treść niczego nie zaostrza, nie zakazuje ani nie penalizuje, jedynie „zachęca”.

4 października odbyła się konferencja prasowa zorganizowana przez Komitet Kryzysowy Humanistyki Polskiej oraz Miasto Jest Nasze. Przedstawiciele tych organizacji zwrócili uwagę na głęboki kryzys, w którym znajduje się polska edukacja wyższa, wskazując jednocześnie, jak zmiany proponowane przez Jarosława Gowina mogą go dodatkowo pogłębić.

W niemal rok po powstaniu Uniwersytetu Zaangażowanego debata o szkolnictwie wyższym znów przybiera na sile. Głośno o projektach ministra Gowina, by powiązać naukę z biznesem. Kontrowersje wywołują też zaczynające się wybory rektorskie. Zapraszamy do dyskusji na naszych łamach.

Syria była kiedyś piękną mozaiką, wzbogaconą chrześcijaństwem, islamem, szyizmem, wszystkim! Różnorodność jest bogactwem, a nie ubóstwem.

Ściąganie jest na polskich uczelniach wyższych niepodlegającą refleksji normą, donoszenie wręcz przeciwnie. Głośną sprawę z warszawskiej SGH lepiej zatem potraktować nie jako impuls do dyskusji na temat donoszenia, lecz do stawiania pytań o znacznie powszechniejsze i realnie szkodzące edukacji wyższej ściąganie. Czy faktycznie jest wyłącznie prywatną sprawą każdego studenta?