Jedną z rzeczy, której możemy się nauczyć z czasów odbudowy Warszawy, jest budowanie zważające na ograniczenia. To fundamentalna kwestia w tak bardzo dziś potrzebnym zrównoważonym rozwoju architektury.

„Często czułam, że nie jestem brana pod uwagę w tworzeniu wspólnych planów”, „że jestem osobą, do której dzwoni się, kiedy nikt inny nie może wyjść na podwórko”. „Dla mnie ciągle obecnym odpryskiem tożsamości lamusa jest niedowierzanie, że ktoś faktycznie mnie lubi”.

Wasze dotychczasowe wsparcie potwierdza to, na czym zawsze bardzo nam zależało – Kontakt to nie tylko pismo, ale przede wszystkim zaangażowane środowisko.

Bardzo trudno stworzyć wystawę, która składałaby się z przedmiotów przeznaczonych dla służących. Te przedmioty są jednak wszędzie. To, co dziś jest muzealnym eksponatem, było codziennie dotykane przez osoby, które cały czas zacierały ślady po ich użytkowaniu.

Being transgender to me is normal for people, who are transgender. Being lesbian is normal for people, who are lesbian. Being Polish is normal for people, who are Polish. Being black is normal for people, who have black skin. My definition of normal is acceptable, to be embraced.

Azyl, schron, bezpieczna zatoka. Labirynt, łamigłówka, utopia. Tak mówi się o domu architektów Zofii i Oskara Hansenów w Szuminie. Domu, w którym zaszyli się wśród setek książek, by w pełni realizować rozwiązania Formy Otwartej.

Bycie trans jest normalne dla osób, które są trans. Bycie lesbijką jest normalne dla lesbijek. Bycie Polakiem jest normalne dla Polaków. Bycie czarnoskórym jest normalne dla osób, które mają czarny kolor skóry. Moją definicją normalności jest bycie akceptowanym, przyjętym.

Na pomnikach powinno się znaleźć wszystko poza tym, co mamy do tej pory. Zamiast wybitnych jednostek – grupy. Zamiast punktów zwrotnych – procesy.

Czemu to miejsce nad Wisłą nie może stać się miejscem docelowym dla MSN? Ono jest fantastyczne! Tworzy się kwartał muzeów, ludzie przychodzą pooglądać, odpocząć, zjeść.

Traktujemy gotowanie jak coś oczywistego, a to duża dziedzina wiedzy: trzeba znać się trochę na ekonomii, geografii, wiedzieć, w jakich warunkach przechowywać żywność. Młodzieży z domów dziecka często nikt nie uczy, ile kosztuje kilo marchewki, a ile kilo ryżu.

Jest rok 2018. Cała Europa zapełnia się nowoczesnymi muzeami narracyjnymi. Cała? Nie! Jedna instytucja na Rynku Starego Miasta w Warszawie, pod kierownictwem nieugiętych kuratorów, wciąż stawia opór kultowi digitalizacji i wraca do korzeni tradycji muzealnictwa.

Wydawałoby się, że łatwo pokazać historię miasta. Tymczasem wszystkie dane, które mamy, mogą być poddane dyskusji. W Muzeum Warszawy postanowiliśmy pokazać tę historię za pomocą rzeczy. Nie zrezygnowaliśmy z historii – ona będzie wszędzie.

We wrześniu zawitał w Warszawie duński urbanista Colville-Andersen i podsumował otoczenie Pałacu Kultury krótkim: „arrogance of space”. Otwarta kilka tygodni później wystawa festiwalu WARSZAWA W BUDOWIE tę arogancję w przestrzeni miasta analizuje i wypunktowuje palące problemy warszawskich placów. Efekt badań jest wyjątkowo przygnębiający.

„Twój Vincent” to coś więcej niż setki tysięcy malarskich klatek filmowych. To idąca pod prąd stereotypom historia niezwykłego człowieka. Całego, nie tylko ucha.

Prestiżowa nominacja do brytyjskiej nagrody to ukoronowanie ciężkiej pracy pisarki, która od ponad dekady mierzy się z trudami życia na emigracji. Czy „Stancje” odniosą podobny sukces co „Guguły”?

W debacie publicznej głos na temat zakonnic zabierają wszyscy z wyjątkiem samych sióstr. Ewelina Tondys znalazła jednak czternaście rozmówczyń, które z radością opowiadają o swoim życiu i dzielą się poglądami.

Muzeum nie jest już miejscem tworzenia kolekcji, ale instytucją powołaną do opowiedzenia pewnej historii. Setkom tysięcy zwiedzających oferuje się wybraną narrację, co sprawia, że muzea stają się przede wszystkim narzędziami polityki historycznej.

W posłuszeństwie dopuszczalny jest dialog. Kiedy dostaję polecenie od przełożonej, to mogę, a nawet powinnam, wyrazić swoje zdanie, jeżeli czuję jakąś trudność. Z wieloma problemami pokazanymi w książce „Zakonnice odchodzą po cichu” trudno polemizować. Ale trzeba pamiętać, że to doświadczenie pojedynczych osób.

W warszawskiej Królikarni możemy oglądać zderzenie dwóch nietuzinkowych artystycznych osobowości. Autorskie zestawienia prac Rodina i Dunikowskiego pozwalają dostrzec nam zarówno istotne podobieństwa, jak i diametralne różnice w ich podejściu do sztuki i modela, a w tym konkretnym przypadku: kobiety.

Kwestia strategii, jaką należy przyjąć przy ponownej aranżacji przestrzeni w historycznym mieście, zawsze jest problematyczna i budzi liczne kontrowersje. Na co może sobie pozwolić młody niemiecki architekt w starym sercu Andaluzji? W Sewilli, gdzie narodziła się inkwizycja i flamenco, a której mieszkańcy kochają swoją historię?

W tegorocznym Dniu Wszystkich Świętych wśród osób, które wspominam, pojawiło się jeszcze jedno nazwisko. Tydzień wcześniej, 25 października, zmarł w wieku niespełna dziewięćdziesięciu trzech lat jeden z najwybitniejszych polskich artystów XX wieku – Wojciech Fangor. Postępowy, innowacyjny, rozpoznawalny na świecie. Żył na tyle długo, by doczekać się uznania za życia, choć wbrew temu, co może nam się wydawać (gdy zewsząd...

Trudno całkowicie odeprzeć argument, że decyzja o zamalowaniu drugiej strony płótna naprawdę mogła wynikać z biedy. Żadne badania nie potwierdzają jednoznacznie przypisywanego Wróblewskiemu przez kuratora „programowego działania“ w tym zakresie.

Bardzo trudno będzie znaleźć twórcę formatu Stanisława Barańczaka – tłumacza i krytyka. Był wspaniałym komentatorem przekładanych utworów, dość wspomnieć jego porywające eseje o angielskiej poezji metafizycznej. Ta niebywała ostrość czy też wyrazistość interpretacyjna stwarza również szansę dla innych tłumaczy, których radykalne odczytania pójdą w innym kierunku.

Od tygodnia na Anielewicza tłumy. Światła wewnątrz palą się do późna. Wtorkowy koncert Davida Krakauera i Tomasza Stańki zainaugurował otwarcie Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN. Od tego czasu o tym miejscu bardzo głośno.   Nareszcie Czekaliśmy długo. Pierwsze pomysły na żydowskie muzeum w Warszawie zrodziły się już na początku lat 90., kiedy to przedstawicieli Żydowskiego Instytutu Historycznego zainspirowało...

Trudno nazwać jego styl, gdyż jest to twórca między nurtami, o własnej wizji malarskiej, czerpiącej z realizmu, impresjonizmu.

Architekci postarali się w wykorzystać światło na ekspozycji tak, by wydobywało ono urodę dzieł. Okna od strony dziedzińca muzeum zostały odsłonięte, światło delikatnie migoce na posadzce. Lśniące złote elementy obrazów wybijają się na ciemnym tle ścian.

Z czoła ścieka pot. Akordeonista siedzi na środku i wirtuozersko wygrywa coraz to dłuższe, skomplikowane partie. Skrzypek, wyprostowany jak struna, wyrywa postrzępione podczas energicznej gry włosie ze smyczka, by zaraz znowu przyłożyć go do instrumentu i dać się porwać muzyce.

Festiwal WARSZAWA CENTRALNA zaprasza do dialogu i refleksji ludzi kultur odmiennych etnicznie, społecznie, wyznaniowo i politycznie. Polska ma stać się miejscem spotkania różnorodnych tożsamości.

Nowootwarte Muzeum Narodowe nie rozczarowało warszawiaków. Wręcz przeciwnie – obok porządnie odnowionych sal ekspozycyjnych pozytywnie zaskakuje także nowa wystawa czasowa – „Wywyższeni. Od faraona do Lady Gagi”.   W holu muzeum wiszą wizerunki dwóch kobiet, które przez zestawienie, stanowią wizytówkę i doskonale trafny wstęp do tematyki wystawy. Owe kobiety to Dorota de Biron – księżna żyjąca w XVIII wieku...

W ciągu ostatnich dwóch miesięcy do Krakowa przyjeżdżały tłumy, przyciągane magią nazwiska dziewiętnastowiecznego mistrza, „malarza żywiołów“ Williama Turnera...