Lecz mężowie, którzy razem z nim byli, rzekli: «Nie możemy wyruszyć przeciw temu ludowi, bo jest silniejszy od nas». I rozgłaszali złe wiadomości o kraju, który zbadali, mówiąc do Izraelitów: «Kraj, któryśmy przeszli, aby go zbadać, jest krajem, który pożera swoich mieszkańców. Wszyscy zaś ludzie, których tam widzieliśmy, są wysokiego wzrostu. Widzieliśmy tam nawet olbrzymów – Anakici pochodzą od olbrzymów – a w porównaniu z nimi wydaliśmy się sobie jak szarańcza i takimi byliśmy w ich oczach». (Lb 13, 31-33)

Księga Liczb 13. Niewiara we własne siły, skłaniająca do odmowy uczestnictwa w walce nakazanej przez Jahwe, czyli małoduszność, jest grzechem. To pochwała oszołomów wierzących w Bożą pomoc, a może raczej – idących na stracenie, bo tak im dyktuje wiara.
 
Gdy wychodził ze świątyni, rzekł Mu jeden z uczniów: «Nauczycielu, patrz, co za kamienie i jakie budowle!» Jezus mu odpowiedział: «Widzisz te potężne budowle? Nie zostanie tu kamień na kamieniu, który by nie był zwalony».  A gdy siedział na Górze Oliwnej, naprzeciw świątyni, pytali Go na osobności Piotr, Jakub, Jan i Andrzej: «Powiedz nam, kiedy to nastąpi? I jaki będzie znak, gdy to wszystko zacznie się spełniać?» Wówczas Jezus zaczął im mówić: «Strzeżcie się, żeby was kto nie zwiódł. Wielu przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: Ja jestem. I wielu w błąd wprowadzą. Kiedy więc usłyszycie o wojnach i pogłoskach wojennych, nie trwóżcie się! To się musi stać, ale to jeszcze nie koniec. Powstanie bowiem naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu; będą miejscami trzęsienia ziemi, będą klęski głodu. To jest początek boleści. (Ewangelia według świętego Marka 13, 1-8)
Zapowiedź prześladowań. I tu przestroga: „Strzeżcie się, żeby was kto nie zwiódł. Wielu przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: Ja jestem. I wielu w błąd wprowadzą“.  Nie wiadomo, do jakich czasów się to odnosi, a brzmi to groźnie. Chyba jest to wskazówka, aby nie szukać nowych objawień i nie liczyć na nowych proroków – zwłaszcza w momentach dramatycznych. Wystarczy nam otrzymanego objawienia, a „znaki czasu“ mogą stanowić tylko wskazówkę drugo- , a może i trzeciorzędną. Czy jest prawdziwa opozycja wartości między „wiernością“, a „otwarciem się na znaki czasu“? Realnej opozycji pewnie nie ma, natomiast psychologiczna bywa bardzo silna. Ciśnienie to odbija się na mentalności kolejnych pokoleń, ogłupia uczestników różnych sporów. Skłonny jestem do stanowiska takiego: sam w moim sumieniu sądzę, że powinienem zachować się tak i tak, a ty pytaj twojego sumienia…