Sama opcja na rzecz ubogich oraz wysiłki ewangelizacyjne, jakkolwiek byłyby one szlachetne i konieczne, nie zmienią sytuacji, w której ubodzy postrzegani są jedynie jako przedmiot, a nie podmiot działań.

Gdzie dziś powinna powstawać teologia? Czy nie tam, gdzie zmęczeni ludzie wracają do domów? Gdzie pozbawieni perspektyw młodzi kopią piłkę na ulicy? Gdzie unosi się dym zakładów pracy i wyczuwalny jest niepokój bezrobotnych?

Choć ulepieni z tego samego prochu ziemi i posiadający to samo boskie tchnienie życia, przestaliśmy być dla siebie braćmi i staliśmy się dla siebie obcymi. Bóg nie przestaje pytać: „Gdzie jest twój brat, gdyż głos jego krwi wznosi się aż do mnie?”. My zaś odwracamy się plecami, odgradzamy murami i powtarzamy Kainowe: „Nie wiem. Czyż jestem stróżem brata mego?”.

Głos Indian Guarayos to milczący krzyk rozpaczy, który wznosi się aż do Boga. Nie zmienimy świata, ale możemy nakarmić jednego głodnego, odziać jednego nagiego, przyjąć jednego przybysza. A w każdym z nich jest sam Chrystus.