Wtedy Pan rzekł do Aarona: Ty, synowie twoi i ród twego ojca będziecie odpowiadać za winy popełnione w przybytku. Ty i synowie twoi będziecie odpowiadać za winy waszego kapłaństwa. (Księga Liczb 18, 1).
Kapłan odpowiada za winy popełnione w przybytku – także za winy cudze. To ważna konsekwencja jego władzy nad przybytkiem. Każda władza jest odpowiedzialnością za grzechy poddanych? Każda władza prawdziwa, to jest pochodząca od Boga, obarcza chyba władcę tą odpowiedzialnością. Tyle odpowiedzialności, ile władzy nad poddanymi. Tyle władzy, ile odpowiedzialności za winy poddanych. Dlaczego o tym się nie mówi? To przecież bardzo ważne dla chrześcijańskiej etyki społecznej.
 
Za dwa dni była Pascha i Święto Przaśników. Arcykapłani i uczeni w Piśmie szukali sposobu, jak by Jezusa podstępnie ująć i zabić. Lecz mówili: «Tylko nie w czasie święta, by nie było wzburzenia między ludem». A gdy Jezus był w Betanii, w domu Szymona Trędowatego, i siedział za stołem, przyszła kobieta z alabastrowym flakonikiem prawdziwego olejku nardowego, bardzo drogiego. Rozbiła flakonik i wylała Mu olejek na głowę. A niektórzy oburzyli się, mówiąc między sobą: «Po co to marnowanie olejku? Wszak można było olejek ten sprzedać drożej niż za trzysta denarów i rozdać ubogim». I przeciw niej szemrali. Lecz Jezus rzekł: «Zostawcie ją; czemu sprawiacie jej przykrość? Dobry uczynek spełniła względem Mnie. Bo ubogich zawsze macie u siebie i kiedy zechcecie, możecie im dobrze czynić; lecz Mnie nie zawsze macie. Ona uczyniła, co mogła; już naprzód namaściła moje ciało na pogrzeb. Zaprawdę, powiadam wam: Gdziekolwiek po całym świecie głosić będą tę Ewangelię, będą również opowiadać na jej pamiątkę to, co uczyniła». Wtedy Judasz Iskariota, jeden z Dwunastu, poszedł do arcykapłanów, aby im Go wydać. Gdy to usłyszeli, ucieszyli się i przyrzekli dać mu pieniądze. Odtąd szukał dogodnej sposobności, jak by Go wydać. (Ewangelia według świętego Marka 15, 1-11).
Namaszczenie Jezusa w Betanii było czynem naiwnego wyrazu miłości i spotkało się z aprobatą i podzięką. Oponował przeciw temu praktyczny i niemiłujący Judasz. I wtedy nastąpiło jego rzeczywiste rozstanie z Mistrzem i wspólnotą uczniów. Powód był na pewno głębszy i chyba narastał stopniowo: Judasz chyba Jezusa nie rozumiał, nie wielbił, być może uważał za przywódcę politycznego – i w tym momencie ostatecznie stracił nadzieję, że da się Go wykorzystać do celów ziemskich. I zgłosił się do SB – bo to porównanie wydaje się najzupełniej na miejscu. Smutne i pouczające.