Akcja filmu zaczyna się w momencie „początku końca” dyktatury. W miarę rozwoju fabuły w tle przemykają kolejne kluczowe momenty argentyńskiej transformacji. Argentyńczycy dobrze wiedzą, że w tym okresie sami byli jak rodzina Arquimedesa Puccio; że podczas dyktatury byli współwinni jej zbrodni.

Jak rozmawiać o naszej odpowiedzialności za to, co dzieje się w odległej amazońskiej puszczy? Czy w „zglobalizowanym świecie” zachowaliśmy jeszcze możliwość odpowiedzialnego działania?

Pomaganie staje się przejawem naszej wspaniałomyślności, a nie obowiązkiem wobec uboższych. Nie czujemy z nimi solidarności, a jedynie karmimy nasze ego, wspierając nieudaną część społeczeństwa.

Rzekoma rewolucja socjalistyczna w wykonaniu Chaveza oznaczała, w praktyce, zastąpienie jednych skorumpowanych elit innymi, przez co jej romantyczna idea dość szybko zatraciła powab. W Wenezueli w miejsce dawnej oligarchii wykształciła się nowa, „boliwariańska”, zwana w skrócie... boligarchią.

Czy faktycznie tak dużo rozmawialiśmy o polityce, zanim pojawił się internet? To jeden z wielu przypadków, gdy sądzimy, że za sprawą internetu wszystko uległo głębokim zmianom, podczas gdy pozostało zupełnie takim, jakim było.

Wróżono, że Franciszek bardziej niż poprzednicy może być wyczulony na doczesne problemy społeczne, które niezmiennie trapią tak zwany Trzeci Świat – w przeciwieństwie do świata rozwiniętego, gdzie dyskusje, w których bierze udział Kościół, skupiają się na kwestiach światopoglądowych

Fenomen „brazylijskiego modelu społeczno-gospodarczego” zdążył już zakorzenić się w powszechnej świadomości. Warto jednak zastanowić się, o czym dokładnie mówimy, używając tego enigmatycznego pojęcia. Czy faktycznie może on stanowić inspirację dla innych krajów?

„Kuratora?! Co za bzdura!”- srodze się wkurzyła kura i, zwoławszy całe ptactwo, stworzyła Kurkowe Bractwo. Teraz cała kurza szajka wyznawała wstręt do jajka, doszło do wielkiego strajku, ktoś obalił „Mit o jajku”, w manifeście powstaniowym zwąc koguta „jajogłowym”, i roztrwonił piór bez liku rój gdaczących kur w kurniku.

Prasę niekoniecznie czeka dziś śmierć. Wydawcy muszą jednak zmienić dotychczasową logikę działania. Tym bardziej, że internet i nowe technologie, postrzegane dotychczas w kategoriach zagrożenia, mogą okazać się dla dziennikarstwa wyjątkową szansą na odrodzenie się z popiołów.

Kto by się spodziewał, że w ścisłym finale plebiscytu na najbardziej innowacyjne miasto świata, obok Nowego Jorku i Tel Awiwu, znajdzie się Medellín - dotychczas kojarzone głównie z Pablo Escobarem i mafią narkotykową? Kto by pomyślał, że miasto, które nawet nie jest stolicą Kolumbii, pokona obie o wiele słynniejsze metropolie?

Głównymi ofiarami wojny są tu wykluczeni: chłopi, biedacy, Indianie, którzy akurat znaleźli się na linii ognia pomiędzy stronami konfliktu. Ten zapomniany region Kolumbii to także dogodne miejsce dla mafii narkotykowych, które co i rusz instalują tu, w środku głuszy, nielegalne fabryki kokainy z prowizorycznymi lotniskami.

Jeśli interesują nas losy polskiej emigracji w Argentynie, sięgniemy po „Trans-Atlantyk” lub „Dzienniki” Witolda Gombrowicza. Zajrzymy do poematu Marii Konopnickiej „Pan Balcer w Brazylii”, aby poznać perypetie polskich chłopów, którzy kilka wieków wcześniej popłynęli za równik. A co z Kolumbią?

Łatwo zauroczyć się potencjałem wielkich miast, ale rozwój kraju nie może opierać się tylko na nich. Trzeba wciągać w ten proces mniejsze miasta, miasteczka oraz wsie. A to zadanie wymagające realnych działań, które z kolei nie dojdą do skutku bez uprzednich zmian w mentalności.

Powinniśmy uniemożliwiać elitom ucieczkę w kierunku enklaw uprzywilejowania. Utrudniajmy budowę zamkniętych osiedli i zapobiegajmy powstawaniu bardzo selekcyjnych szkół. Nie robiąc tego, doprowadzamy do zaistnienia lawinowego rozwarstwienia społecznego.

Należy wyraźnie rozgraniczyć dwie kwestie. Z jednej strony, istnieją w dużej mierze uzasadnione urazy krajów Południa względem dawnych metropolii. Z drugiej strony, regularnie znajdują się regionalni przywódcy, którzy sprytnie wykorzystują te urazy dla swoich partykularnych politycznych interesów.

Protekcjonizm święci tryumfy w Argentynie. Niektórzy upatrują w nim pomysłu Christiny Kirchner na rządzenie krajem. Inni twierdzą, że to odzwierciedlenie głębszej zmiany klimatu wśród miejscowych elit ekonomicznych. Póki co, Argentynę można uznać za przypadek odosobniony, ale mimo to warto, by Europa przejrzała się w nim jak w lustrze.

Chińskiej obecności w Ameryce Łacińskiej mogą obawiać się co najwyżej Europejczycy. Jeśli współpraca gospodarcza między Chinami a Ameryką Łacińską będzie rozwijać się tak szybko, pewnego dnia może okazać się, że Ameryka Łacińska stoi już pełnym frontem do Azji, do Europy zwrócona plecami.

„Wojny towarzyszyły nam w całej historii. Ale, pytał Mahatma Gandhi, czemu mamy powielać starą historię? Dlaczego nie zaczniemy nowej?”.   Tiziano Terzani, jak każdy z nas, z przerażeniem oglądał relację telewizyjną z Nowego Jorku, gdy grupa terrorystów obaliła symbol kapitalizmu i amerykańskiej hegemonii: bliźniacze wieże World Trade Center. Ale Terzani, doświadczony włoski dziennikarz, jak mało kto rozumiejący Azję...

Trudno odmówić racji argumentom, do których odwołują się Latynosi. Bezwzględna walka z producentami, handlarzami, przemytnikami i konsumentami narkotyków pochłania olbrzymie środki finansowe i organizacyjne, potęgując klimat przemocy w przestrzeni publicznej i odciągając uwagę rządzących od innych kluczowych zagadnień. Prohibicja tworzy atrakcyjne pole dla działań przestępczych.

Już sobie wyobrażam tych wszystkich ludzi wstrzymujących oddech w miarę, jak zbliżać się będzie 21 grudnia. Część z nich spodziewać się będzie apokalipsy, inni olbrzymich kataklizmów, a niektórzy po prostu zamrą w niepokoju. Mało kto będzie przejmował się bieżącą polityką: wynikami wyborów prezydenckich w Stanach Zjednoczonych i Wenezueli, zmianą warty w Chinach czy kondycją pogrążonej w długach strefie euro....

Foto: Paweł Zerka. O fali przemocy, narkotykowych przemytnikach, armii rosnącej w siłę, bezsilnych instytucjach i nieobywatelskich Meksykanach z Ernesto Portillo, dyrektorem meksykańskiego Instytutu na rzecz Bezpieczeństwa i Demokracji (INSYDE) oraz cenionym w Ameryce Łacińskiej ekspertem ds. bezpieczeństwa obywatelskiego, rozmawia Paweł Zerka. Paweł Zerka: Czy w Meksyku trwa wojna? Ernesto Portillo: W Meksyku mamy...

Jeśli urzędujący prezydent Wenezueli, Hugo Chavez, mimo ciężkiej choroby nowotworowej, dotrwa do przyszłorocznych wyborów prezydenckich i weźmie w nich udział, prawdopodobnie przegra.