Jaka jest ta współczesna Polska, utkana z marszów ONR-u oraz manifestacji antyfaszystowskich, ze zbierania w pełnym słońcu truskawek i marzeń o scenicznej karierze na miarę Zenka Martyniuka?

W Palestynie niełatwo jest prowadzić spółdzielnię i niełatwo być kobietą. A jak to jest, kiedy właśnie kobiety zakładają spółdzielnie? Z kim i z czym muszą się zmagać? Dlaczego się na to decydują?

Kilka uwag do filmu „Jeszcze dzień życia”, czyli o tym, jak Damian Nenow i Raúl de la Fuente zmienili cesarza reportażu w bohatera taniej literatury podróżniczo-przygodowej.

Fawele to brazylijskie dzielnice nędzy. Przynajmniej dla nas – ludzi z zewnątrz. Bo dla głównego bohatera tego komiksu fawela jest po prostu domem.

Gdzie szukać dzisiaj nowego Antonioniego czy Felliniego? Oczywiście we Włoszech! – twierdzą organizatorzy festiwalu Terra Italiana, nowego wydarzenia na kulturalnej mapie Warszawy. Od czwartku do niedzieli w kinie Luna.

„Barany” wykraczają poza pozbawioną taniego efekciarstwa i okraszoną humorem warstwę fabularną. Opowiadają o empatii i wysiłku, jakiego wymaga otwarcie się na drugiego człowieka. Zwłaszcza takiego, z którym przez lata nie miało się kontaktu, z wyjątkiem wzajemnej wrogości.

W dzisiejszym kinie jest dużo tanich, telewizyjnych form – pokazuje się szybko coś, co twórcy przyszło do głowy. Robi się to prawie bez scenariusza. Bo te scenariusze nie mają dobrej dramaturgii, są nastawione tylko na doraźny efekt, publicystyczne. I dlatego nie funkcjonują w naszym życiu. A wielcy reżyserzy zawsze szukali tematów ważnych dla społeczeństwa. Jeżeli film jest sztuką, to musi mieć coś więcej niż pobieżną...

Poniżej wcale nie widzisz okładki. To jej cyfrowa reprodukcja. A litery, które właśnie czytasz, to obrazki – tyle że niemimetyczne. W przeciwieństwie do rysunków nie są podobne do desygnatów, ponieważ oznaczają pojęcia niewidzialne.

Nagminnym grzechem polskich reportażystów jest wyciąganie zbyt pochopnych wniosków. Przyjeżdża taki autor na koniec świata, robi dwa wywiady, po tygodniu już go nie ma, ale pisze, jak myśli społeczeństwo.

Według „Słownika wyrazów obcych” Władysława Kopalińskiego festiwal to: „okresowa uroczystość, złożona z imprez (często także konkursów) artystycznych oraz spotkań, umożliwiających przybyłym z różnych stron uczestnikom nawiązanie kontaktów kulturalnych”. Berlinale to kwintesencja festiwalu.   Rokrocznie zarówno w berlińskich sekcjach konkursowych, jak i pozakonkursowych prezentowane są filmy twórców z całego świata....

Najlepszym przykładem jest cykl „Cathedrals of Culture”, sześć krótkich dokumentów dotyczących wzajemnych zależności kultury i architektury. Artyści zajęli się m.in. Centre Pompidou i petersburską biblioteką.

Większość filmów zaprezentowanych dotychczas w konkursie głównym 64. Berlinale rozczarowuje lub zostawia poczucie niedosytu. Na szczęście trafiają się też perełki, jak „Kreuzweg” („Droga krzyżowa”) w reżyserii Dietricha Brüggemanna.

Po barwnej rozrywkowej i stojącej na przyzwoitym poziomie inauguracji 64. Berlinale przyszedł czas na kino poważniejsze i – co istotne – z pewnością nie gorsze.

Jeżeli kogoś urzekły poprzednie dzieła Andersona, zachwyci go i „Grand Budapest Hotel”; jeżeli ktoś oczekiwał czegoś więcej lub czegoś nowego, będzie rozczarowany.

„Od zmierzchu do świtu” to nowa propozycja kina Kultura, którą żal przegapić. Dwa maratony filmów obsypanych masą ważnych nagród. Przedpremierowo. Za grosze.

Film rozsadza go pozytywna energia młodych ludzi. I choćby dla tej odrobiny witalności warto go obejrzeć, przymykając oko na artystyczne niedociągnięcia.

Wszyscy rozpływają się nad wysokim poziomem filmów w konkursie głównym. Nikt nie zauważa jednak, że festiwal stanął w rozkroku – między prestiżem a promocją.

  Mimo że konkurs główny 48 Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Karlowych Warach wygrał węgierski film „Le grand cahier” („A nagy füzet”) Jánosa Szásza, można uznać, że było to polskie święto filmu. Przede wszystkim nadwiślańskie produkcje zdominowały drugą najważniejszą po konkursie głównym sekcję East of the West, w której prezentowane są debiuty oraz drugie filmy twórców z Europy Środkowej...

Inspiracją do nakręcenia filmu był panujący w Hiszpanii kryzys, który sprawił, że wiele rodzin zostało zmuszonych do opuszczenia swoich mieszkań, które pozostały puste, ponieważ nikogo nie stać na to, by w nich zamieszkać.

Film opowiada historię powstania chińskiego miasta Kangbashi, w którym miało mieszkać około dwóch milionów ludzi, lecz niemal nikt się na to nie zdecydował. Jest w nim zatem mnóstwo nowych, pustych budynków, a uwagę twórców najbardziej przykuły drapacze chmur, które wyglądają jak katedry nowej ery; świątynie nie religii, a cywilizacji i ekonomii.

Opowieść snuje się powoli, lecz wyczuwalne w tle napięcie sprawia, że jako widzowie oczekujemy zwrotów akcji z niecierpliwością.

Twórcy postanowili opowiedzieć historię wielkiej romskiej poetki, lecz bez nadmiernego patosu; historię cygańską, lecz w nowej estetyce – nie powielając stylu Emira Kusturicy.

Nie mam wątpliwości, że jest to jeden z filmów, do którego wraca się w życiu nie raz. Jeśli nie ze względu na przesłanie, to dla kontemplacji zawartego w nim piękna w czystej postaci – czyli dla przyjemności.

Konkurs główny Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Karlowych Warach rozpoczął się obiecująco. Już pierwszy wyświetlony film wysoko ustawił poprzeczkę konkurencji.

Wczoraj rozpoczął się 48. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Karlowych Warach – jedna z najstarszych tego typu imprez na świecie. A filmowa oferta tegorocznego festiwalu w Karlowych Warach jest tak bogata, że polskie produkcje mogą przepaść w tłumie innych hitów.

Joe Sacco przedstawia niebezpieczeństwa czyhające na ludzi w bośniackiej strefie bezpieczeństwa Goražde w sposób fascynujący oraz przejmujący. Jako część społeczności międzynarodowej powinniśmy jednak wysłuchać jego opowieści również z przyczyn moralnych.

Najbardziej intrygujące w „Układzie zamkniętym” są jednak znakomicie pomyślane i błyskotliwie zagrane sceny. Szklanka mleka miałaby szanse przejść do klasyki kina, gdyby film był na tyle popularny, by zawładnąć wyobraźnią masowej publiczności. Znakomicie rozegrano również scenę podziału zysków z nielegalnej transakcji, w której na pierwszy plan wysuwają się nie słowa, a gesty i mimika.

Trudno było się spodziewać, że film o słynnym Alfredzie dorówna poziomem jego dziełom, ale świetna obsada pozwalała przypuszczać, że obraz będzie co najmniej przyzwoity. Nie można powiedzieć, że jest zły, lecz – o dziwo – właśnie obsada okazała się pułapką, w którą wpadli twórcy.

Gdy wydaje się, że nic nie uratuje filmu i będzie to jeden z urokliwie pięknych średniaków kina, dostajemy obuchem po głowie. Zakończenie rozgrywa się tylko w warstwie słownej, lecz pozwala zapomnieć o wszystkim, co się widziało.

Mam swoją wizję, jakie pytania należy stawiać. Nie mam jakiejś idei do przekazania, gotowej do recepcji, ani osobistej prawdy, którą chciałbym wpoić wszystkim. Raczej zespół problemów - mówi Andrzej Jakimowski, reżyser filmowy, twórca "Zmruż oczy" i "Sztuczek".

W "Imagine" zachwycają nie tylko aktorzy oraz oryginalna fabuła, lecz także (a może przede wszystkim) perfekcyjna reżyseria i świadomość formy, którą wykazał się twórca. Jakimowski po raz kolejny osadził kameralną historię w niezwykłym, klimatycznym mikroświecie.

Paolo i Vittorio Taviani do swojego najnowszego filmu "Cezar musi umrzeć" zaangażowali więźniów włoskiej placówki o zaostrzonym rygorze – Rebibbia: członków Camorry, morderców, sprawców rozbojów z bronią w ręku, przestępców uwikłanych w narkobiznes.