O tym, jak radzić sobie z zalewem informacji i dezinformacją w sieci rozmawiali dr Katarzyna Chojecka, Jan Jęcz i Jakub Szymik.

Nasze redaktorki i redaktorzy stworzyli playlistę ze swoimi ulubionymi lewicowymi piosenkami. Zapraszamy do słuchania i czytania!

Obchody stulecia polskiej niepodległości to okazja do przyjrzenia się państwowym strategiom budowania wspólnoty. Często idą one w parze z nowymi identyfikacjami wizualnymi. Komu potrzebne są te logotypy i jak oddziałują na współczesne polskie społeczeństwo?

Unia Europejska cierpi na komunikacyjne rozdwojenie jaźni. Rozwiązania fundamentalnych problemów giną w nieuczciwych relacjach z „napierających fal arabskich byczków”, a granie infantylną prounijnością pogłębia wrażenie nieszczerości i elityzmu.

Jeśli nawet jakaś partia przegłosuje związki partnerskie, my i tak będziemy mówić: to jest pół równość, ćwierć równość, 3/4 równości, ale czegoś jeszcze brakuje.

Co zrobić, by tę sinusoidę państwowości, gorzkie numerowanie kolejnych Rzeczpospolitych definitywnie przerwać? Stąd nazwa i znak nieskończoności w prowadzonym przez nas programie: „Nieskończenie Niepodległa” – postulat, by państwo niepodległe było już na zawsze.

Okazało się, że Internet nie jest ideałem, o którym marzyliśmy. Został pokrojony na części, a nad każdą z nich ktoś przejął władzę. Teraz na każdej bramce wejściowej trzeba zapłacić, jeśli nie pieniędzmi, to uwagą, zaangażowaniem, danymi osobowymi. Jeśli chcemy skorzystać na czwartej rewolucji przemysłowej, musimy odzyskać nad nim kontrolę.

Lepiej nie robić konsultacji w ogóle niż robić je w sposób zły. Często konsultacje służą jedynie potwierdzeniu pomysłu władz i pozostawiają ludzi z poczuciem, że zostali zaproszeni tylko po to, żeby przyklepać pomysł.

W ciepły lipcowy wieczór redaktorzy Kontaktu postanowili pójść na wagary od protestów w sprawie Sądu Najwyższego.

Unia Europejska zwiera szeregi dla utrzymania wspólnoty w ryzach. W efekcie Polskę omija największa rewolucja brukselskiej polityki w tej dekadzie.

Unia to klub, w którym uważano, że są pewne granice. Okazuje się, że środki nacisku dyplomatycznego czy politycznego nie wystarczają, a rząd nic sobie nie robi z krytyki.

Zarówno spadające akcje społeczne KOD-u, jak i sukces OSK mają swoje uzasadnienie w fundamentach strategii komunikacyjnych obu platform. Oto trzy lekcje o tym, jak skutecznie siać ideowe ziarno, by móc chlubić się widokiem tysięcy osób wyprowadzonych na ulice polskich miast i miasteczek.