Potrzebę odpowiedzi na fundamentalne pytania czy oswojenia nieznanego próbujemy zaspokoić na wiele sposobów. A gdy one nas rozczarowują, pojawia się myśl, żeby zwrócić się w stronę, w którą wielu z nas od dawna już nie patrzy. Ku chrześcijaństwu.

Możemy narzekać na to, że nasza robota jest idiotyczna, ale nie możemy już na przykład głośno mówić o tym, że nasza praca dobija nas albo zabija. Powiedzmy jednak w końcu wprost: istnieje praca, która jest realnie zabójcza. Praca pracy nierówna.

Mamy prawo słuchać Ducha, rozeznawać Jego głos, postulować, protestować, odmawiać i decydować. Nikt nam tego prawa nie musi nadawać. Mamy je, bo jesteśmy Bożymi dziećmi.

Zaufanie osób samotnych i starszych do wspólnot i instytucji zostaje podminowane tajemną wiedzą o zepsuciu świata. W efekcie osoby wtajemniczone bardziej od własnego zbawienia interesować będzie opis kar, jakie spadną na świat, który właśnie je zawiódł.

Zarówno „Nowicjusz”, jak i „Głos”, dają obraz zakonu jako wspólnoty ze stojącym u jej zarania dylematem rozeznania, przed którym staje każdy z braci. Warto wejrzeć w głąb tych instytucji i dostrzec ich obydwa wdzięcznie zobrazowane wymiary.