Przeraźliwie boimy się otyłości, która przywodzi na myśl skojarzenia z tym, czego człowiek epoki późnego kapitalizmu obawia się najbardziej: brakiem kontroli, lenistwem, życiową nieporadnością i zaniedbywaniem się. Na bazie tych stereotypów wyrasta i potężnieje społeczna fatfobia

Kościół katolicki w Polsce bardzo mocno akcentuje związek z narodem: ludzie modlą się za polską młodzież do Maryi Królowej Polski. W Ukrainie tego nie ma – nie modlimy się za młodzież ani ukraińską, ani polską, tylko po prostu za młodzież.

Jeszcze kilka lat temu Polak chcący się dowiedzieć, co oznacza jego przewlekły ból głowy, szukał odpowiedzi, wpisując objawy do wyszukiwarki internetowej. Dzisiaj potrzebnych informacji coraz częściej szukamy na instagramowych kontach osób związanych z ochroną zdrowia.

Kiedy uchodźcy podejmowali decyzję o opuszczeniu Ukrainy zaatakowanej przez Rosjan, najbardziej potrzebowali poczucia bezpieczeństwa. W Polsce, choć nie toczy się tu wojna, nie wszyscy je znaleźli. Zebrałam historie kilku osób, które opowiedziały o swoim doświadczeniu.

Ociekające etanolem stacje benzynowe, billboardy oraz konta instagramowe gwiazd mogą być rozumiane jako znak, że kierujemy się skrajnym indywidualizmem i niewłaściwe rozumiemy wolność.

Dzieci są stopniowo wykluczane z przestrzeni publicznej, a jednocześnie pokazywane w programach typu reality show. Oto klucz do odpowiedzi na pytanie, jak traktuje się najmłodszych we współczesnej Polsce.

Niewłaściwe komentarze Franciszka nie sprawiają, że ważne elementy jego pontyfikatu przestają mieć znaczenie. Jego błagania o pokój nie unieważniają wypowiedzi będących nie na miejscu.

„Czuję się jak katoliczka gorszego sortu. Ratowałam siebie i swoje dzieci przed tyranem, a i tak nie mogę wejść w ponowny związek, nawet jeśli trafiłabym na mężczyznę, który by mnie szanował. Mimo wszystko – wierzę w Boga. Czy w Kościół? Sama nie wiem. Na pewno nie w taki”.

Życie w późnym kapitalizmie często upływa w strachu przed stagnacją. Antidotum na brak progresu może być rozwój osobisty i korzystanie z usług coachów, tym bardziej jeśli język coachingu udałoby się „ożenić” z katolicką duchowością. Tylko czy faktycznie jest to możliwe?

Historie o apostazji powinny jeszcze mocniej skłonić nas do nazywania i bezwzględnego zwalczania przemocy, która jest obecna w Kościele.

W kanonie lektur szkolnych wciąż królują książki, które są jawnie klasistowskie i których głównymi bohaterami są elity. W ten sposób szkoła kształtuje wypaczone myślenie o świecie i utwierdza porządek, w którym głos mają tylko nieliczni.

Katechetka na stałe zraziła mnie do Kościoła katolickiego. Kościół powinien sam odsiewać takie osoby z grona prowadzących katechezę, jeśli nie chce się za piętnaście lat obudzić z pustymi klasami.

Zanim zaczniemy krytykować czyjąś „fasadową” religijność, warto zadać sobie pytanie, czy kieruje nami troska o duchową przyszłość tej osoby, czy może raczej religijny klasizm i poczucie moralnej wyższości.

Dla części z nas pandemiczna Wigilia była najlepszą w życiu.

Doświadczenie aborcji dotyczy także katoliczek. Ten tekst stanowi próbę oddania im głosu.