"Czuje się jak katoliczka gorszego sortu. Ratowałam siebie i swoje dzieci przed tyranem, a i tak nie mogę wejść w ponowny związek, nawet jeśli trafiłabym na mężczyznę, który by mnie szanował. Mimo wszystko – wierzę w Boga. Czy w Kościół? Sama nie wiem. Na pewno nie w taki".

Życie w późnym kapitalizmie często upływa w strachu przed stagnacją. Antidotum na brak progresu może być rozwój osobisty i korzystanie z usług coachów, tym bardziej jeśli język coachingu udałoby się „ożenić” z katolicką duchowością. Tylko czy faktycznie jest to możliwe?

Historie o apostazji powinny jeszcze mocniej skłonić nas do nazywania i bezwzględnego zwalczania przemocy, która jest obecna w Kościele.

W kanonie lektur szkolnych wciąż królują książki, które są jawnie klasistowskie i których głównymi bohaterami są elity. W ten sposób szkoła kształtuje wypaczone myślenie o świecie i utwierdza porządek, w którym głos mają tylko nieliczni.

Katechetka na stałe zraziła mnie do Kościoła katolickiego. Kościół powinien sam odsiewać takie osoby z grona prowadzących katechezę, jeśli nie chce się za piętnaście lat obudzić z pustymi klasami.

Zanim zaczniemy krytykować czyjąś „fasadową” religijność, warto zadać sobie pytanie, czy kieruje nami troska o duchową przyszłość tej osoby, czy może raczej religijny klasizm i poczucie moralnej wyższości.

Dla części z nas pandemiczna Wigilia była najlepszą w życiu.

Doświadczenie aborcji dotyczy także katoliczek. Ten tekst stanowi próbę oddania im głosu.