To niepoważne, że w naszej popkulturze łatwiej znaleźć przykłady wampirów i zombie niż zaangażowanych politycznie obywatelek czy obywateli.

Zabiegając o zabezpieczenie osób i grup mniej zagrożonych, Prawo i Sprawiedliwość często nie liczy się z tymi, którym rzeczywiście grozi śmierć. Widzimy to w podejściu tej partii do kluczowych wyzwań, przed którymi stoi świat.

Jeszcze do niedawna odnieść można było wrażenie, że w kluczowych kwestiach duchowieństwo mówi językiem władzy, władza zaś językiem Kościoła. Słuszną reakcją na klarowne postawienie sprawy przez czołowych hierarchów kościelnych stało się powszechne zaskoczenie. Jednak głos episkopatu, choć w wielu sprawach niezwykle donośny, w innych wciąż zastępowany jest milczeniem.

Wydaje się, że duszpasterstwo zarażonych ksenofobią opiera się na przekonywaniu ich, że w Kościele znajdą swoje miejsce, zamiast na nakierowywaniu wypaczonego myślenia na ewangeliczne tory. Z początkiem stycznia na Jasną Górę znów dotarła „Patriotyczna Pielgrzymka Kibiców”. Nikomu nie przeszkadzały sprzeczne z nauką Kościoła szaliki z napisem „Śmierć wrogom Ojczyzny”.

„Byłem przybyszem, a przyjęliście mnie” – prosta i jednoznaczna wykładnia Ewangelii, a jednak w chwili próby napotykająca u wielu wiernych na ogromny opór. Spotkałem w Krakowie młodych, którzy – urzeczeni obrazowością słów Franciszka o zejściu z kanapy czy papieską katechezą o życiu małżeńskim wygłoszoną z okna kurii przy Franciszkańskiej – na naukę dotyczącą chrześcijańskiej postawy wobec...