Pojawia się ostatnio w Polsce wiele głosów domagających się dymisji całego episkopatu. Być może są one słuszne. Ale zmiany w Kościele muszą dokonać się na znacznie głębszym poziomie.

Mówimy o podobieństwie, a niepodobieństwo jest zawsze większe. Jeśli tak, to w konsekwencji sformułowania prawd wiary są zawsze bardziej nieprawdziwe niż prawdziwe. Okazuje się, że system nam się rozbije, nawet jeśli będziemy chcieli go utrzymać. Historię dogmatów chrześcijańskich można traktować jako historię paradoksu, którego ortodoksja jest wąską granią.

Jesteśmy poddawani mniej lub bardziej silnym wpływom nie-naszych tradycji religijnych, a nasza osobista religijność odzwierciedla ów wieloraki splot wpływów. Zjawisko to, może mieć także bardzo pozytywne konsekwencje.

Wszystko jawi się nam jako przejaw Tajemnicy i przez to drogowskaz wskazujący ścieżkę. Im dalej idziemy, tym bardziej tajemnicza okazuje się Tajemnica. Tym bardziej jednak też sami się nią stajemy – i dzięki temu znajdujemy miejsce na następny krok.