„«Nasze» tematy są smutne i męczące. A potrzeba nam funu”. „Może inna krytyka kapitalizmu nie jest możliwa. Na razie”. „Aby taki film był opłacalny dla marki, musi budować mit i przemilczać problemy”. Redaktorki i redaktor Kontaktu wracają do głośnego filmu „Barbie”.

Czy środowiska domagające się poszanowania praw uchodźców mają sprzymierzeńca w polskich biskupach? I tak, i nie – niestety z naciskiem na to drugie.

Każdy kontakt z czyimś odejściem pokazuje nam, że jesteśmy ograniczeni i bezradni, a śmierć to granica tego, co wiemy i na co mamy wpływ.

W czasach wyrachowanego marketingu politycznego w późnym kapitalizmie musimy zmienić nasze rozumienie funkcji edukacji.

Nic nie jest dane raz na zawsze, nic nie jest przyswojone i rozpoznane w sposób ostateczny. To, co w tym momencie wydaje się dobrze uzasadnione w sferze dydaktyki, też nie jest oczywiste i może ulec zmianie.

Tematu nowoczesnych technologii nie należy zamiatać pod dywan czy bezsensownie krytykować, ale raczej poznać i zgłębić – a potem umiejętnie wykorzystać.

Żałoba i umieranie są w naszym społeczeństwie tabu. Nie pozwalamy – sobie ani innym – na poczucie bezradności i innych emocji, które towarzyszą śmierci. Rozwiązaniem problemu wydaje nam się wzięcie L4 na parę dni i jak najszybszy powrót do pracy.

Redaktorki i redaktorzy Kontaktu komentują śmierć Pani Izy z Pszczyny.

We should remain part of the Catholic community and work to change it from within. For us, the Church and its future are still worth fighting for.

Nie ma czegoś takiego jak nieuchronność głodu. To człowiek stworzył głód. I również to on może – dzięki wprowadzeniu podstawowych reform społecznych – wyeliminować go całkowicie chociażby jutro.

Chrześcijaństwo jest pełne paradoksów, tajemnic i wyjątków. Taka również jest rzeczywistość ludzkich wyborów. Tych, których dokonała Maryja dwa tysiące lat temu, oraz tych, których dokonują współczesne kobiety.

Przywództwo powinno być służbą. Dlatego hierarchowie i liderzy wspólnot powinni służyć Kościołowi, a człowiek – otaczającemu go stworzeniu.

„Stać cię na więcej”, „znajdź sobie coś lepszego” i „to życiowe niepowodzenie” – w ten właśnie sposób skutecznie zniechęcamy studentów, którzy mogliby pracować w szkole.

Mam przekonanie, że albo w tym momencie wejdę do polityki i zacznę ją zmieniać dla moich córek, albo skażę je na bardzo trudną przyszłość. Jeżeli coś nie zostało zrobione przez trzydzieści lat, to niestety jest niewielka szansa, że dotychczasowi politycy i polityczki wprowadzą najbardziej potrzebne zmiany.

Dyrektor szkoły z Dolnej Saksonii wygłosił kiedyś referat pod tytułem „Dlaczego szkoły zmieniają się wolniej niż Kościoły”. Bronił w nim tezy, że w porównaniu ze szkołami Kościoły są jak wyścigówki. To oczywiście prowokacja, ale faktycznie pytanie o to, jak zmienić szkołę, jest wielowątkowe.

Jesteśmy przekonani, że warto wciąż trwać we wspólnocie Kościoła i dążyć do jego przemiany. Chcemy o niego zawalczyć.

Post jest czymś więcej niż tylko pustym przepisem. Oprócz wymiaru religijnego ma wymiar ekonomiczno-społeczny, będący w Piśmie Świętym jednocześnie wymiarem moralnym.

Ustawa „Lex Szyszko” jest dobitnym przykładem na to, że po raz kolejny Prawo i Sprawiedliwość tylko pretenduje do bycia prawdziwie chrześcijańskim. Partia rządząca posługuje się religią katolicką w sposób czysto instrumentalny, opierając się na niej tylko wtedy, gdy akurat to pasuje do jej działań i celów.

Nadzieja wyrażana w koncepcji powszechnego zbawienia podobna jest do wiary w „happy-end”, charakterystycznej dla marksizmu i liberalizmu, które miały zaprowadzić Raj jeszcze na Ziemi. W tym przekonaniu zagubiona została jednak prawda zawarta w opowieści o grzechu pierworodnym.

Dlaczego protestujemy przeciw TTIP? Strefy wolnego handlu są projektami, które odwracają nasze rozumienie tego, czym jest demokratyczne państwo, kim jest suweren i czyj interes przede wszystkim powinien być brany pod uwagę.

Zwolenników Donald Trump ma, jak widać, wystarczająco wielu – każdy z nich na pewno nieco się różni w swoich motywacjach. Wśród rzeszy ludzi, którzy na niego zagłosowali, jest jednak pewne niesławne środowisko, gorąco i głośno go popierające, którego obawiają się i Republikanie, i Demokraci.

Południowa Afryka to światowy porządek gospodarczy wciśnięty w jeden kraj. Ale w RPA Pierwszy i Trzeci Świat oddzielone są od siebie kilkuminutowym spacerem. Barak w slumsie obok basenu w willi pod miastem.

W Warszawie działa wiele wspólnot religijnych, które otwierają swe świątynie podczas corocznej nocy muzeów. Wraz z członkami tych wspólnot doszliśmy do wniosku, że warto zaszczepić tę ideę i otworzyć drzwi świątyń, aby pokazać świat, na co dzień niedostępny dla warszawianek i warszawiaków.

Powinniśmy zrozumieć, że my też się na stronach tej książki pojawiamy. Choć Domosławski pisze o mieszkańcach Brazylii, Kenii, Pakistanu i innych państw globalnego Południa, to nietrudno dostrzec kraje Północy w tle każdego wątku. Jednak przedstawiciele państw wysoko rozwiniętych bynajmniej nie pojawiają się tam jako bojownicy o prawa człowieka, pomoc rozwojową czy poszanowanie mniejszości.

W dzisiejszych czasach prawie każdy nasz konsumpcyjny wybór jest realnie powiązany z wyzyskiem ludzi na drugim końcu świata: szwaczek w fabryce w Bangladeszu, niewolników na plantacji bananów w Kolumbii, dzieci pracujących w kopalni w Kongo. Nasze zakupy często są niczym innym, jak luksusem okupowanym czyimś cierpieniem.

Na pytanie, dlaczego nasze czasy tak bardzo potrzebują miłosierdzia, Franciszek odpowiada, że to z powodu głębokich ran, które nosi w sobie ludzkość: chorób społecznych, ubóstwa, wykluczenia społecznego, niewoli trzeciego tysiąclecia. Z powodu relatywizmu, przez który wszystko wydaje się jednakowe i płytkie.

Autor opowiada także o realiach Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, ukazując czytelnikowi świat wcale nie czarno–biały i oczywisty. Pisze o trudnych wyborach, o stawianych sobie samemu granicach – rzadko jednak ocenia i wartościuje decyzje innych.

Odwrotnie niż mogłoby się to niektórym wydawać, dialog jest nierozłączny ze świadomą tożsamością rozmówców. Trudno sobie przecież wyobrazić dobrą rozmowę, gdy obie strony ukrywają to, kim są, lub co gorsza tego nie wiedzą.

Legenda mówi, że nazwa „Falenica” pochodzi z niepamiętnych czasów jakiejś wielkiej powodzi: podobno, gdy Wisła wylała, zalewając okoliczne tereny, woda zatrzymała się pod samą wsią i „fale nic” jej nie zrobiły. Jak było naprawdę – nie wiadomo.

Świat „Lewiatana” jest światem, w którym Bóg opuścił biednych, samotnych, słabych, skazanych na klęskę. Jest światem, w którym słowa „prawda” czy „sprawiedliwość” nic już nie znaczą, a rację zawsze ma silniejszy. Bohaterowie filmu Zwiagincewa, pozostawieni sami sobie, rozpaczliwie walczą, nie wierząc zarazem w sens tej walki.