Żałoba i umieranie są w naszym społeczeństwie tabu. Nie pozwalamy – sobie ani innym – na poczucie bezradności i innych emocji, które towarzyszą śmierci. Rozwiązaniem problemu wydaje nam się wzięcie L4 na parę dni i jak najszybszy powrót do pracy.

Nie jestem w stanie zmienić całego świata ani zasad rządzących High League. Jestem tylko pracownicą, a nie właścicielką tej organizacji. Wymaganie ode mnie tego, żebym zmieniła zasady rządzące galą, jest robieniem ze mnie superbohaterki, która trzyma cały świat na swojej głowie.

„Często czułam, że nie jestem brana pod uwagę w tworzeniu wspólnych planów”, „że jestem osobą, do której dzwoni się, kiedy nikt inny nie może wyjść na podwórko”. „Dla mnie ciągle obecnym odpryskiem tożsamości lamusa jest niedowierzanie, że ktoś faktycznie mnie lubi”.

Jako społeczeństwo mamy niesłychanie obniżony próg wrażliwości wobec krzywdy dzieci. Łykamy bicie, klapsy, wyzwiska, łykamy głodzenie za karę. Jesteśmy skłonni zaakceptować to wszystko jako szeroką gamę narzędzi wychowawczych, o których ma prawo zdecydować każdy rodzic.

Redaktorki i redaktorzy Kontaktu komentują śmierć Pani Izy z Pszczyny.

Nasze redaktorki i redaktorzy stworzyli playlistę ze swoimi ulubionymi lewicowymi piosenkami. Zapraszamy do słuchania i czytania!

Chociaż miałam różne religijne wzruszenia, to najgłębsze doświadczenia duchowe mam z przyjaciółmi i bliskimi, a nie podczas nabożeństwa. Przemoc i represja stały się w naszej codzienności czymś normalnym, ale udało nam się znaleźć przestrzeń na bliskość.

Ludzie z zachodu przyjeżdżają do Polski, stają nad dzikim brzegiem Wisły i pytają: „Kiedy wyście to zrenaturalizowali?” albo „Ile to kosztowało?”. W zachodniej Europie Wisła jest ewenementem.

Nasze przetrwanie to pewnie wystarczający argument dla zaprzestania degradacji środowiska naturalnego. To jednak motywacja antropocentryczna i samolubna. Czy gdybyśmy mogli uznać jakieś organizmy za całkowicie dla nas nieprzydatne, w porządku byłoby skazanie ich na śmierć?

Dlaczego w ogóle podejmować refleksję nad podobieństwami, metaforami i kontekstami dla kryzysu klimatycznego? Dlatego, że nadal nie mamy pomysłów na to, jak o nim mówić.

Zmiany klimatu wbrew pozorom wcale nie wyglądają jak w filmach katastroficznych – nie dzieją się wszystkie naraz, bez ostrzeżenia, niekoniecznie wiążą się też ze spektakularnym widokiem szalejących żywiołów. Czasami po prostu długo nie pada deszcz, z roku na rok coraz trudniej uprawiać rośliny, coraz częściej wysychają studnie. Czasem katastrofa spada nagle, ale najczęściej nadgryza po kawałku. Efekt jest jednak ten sam: po pewnym...

Prezentujemy zestawienie ciekawych i bliskich katolewicowej wrażliwości nowości książkowych ostatniego roku.

Trudno mówić o poważnym potraktowaniu zwierząt w chrześcijańskiej teologii, jeśli nawet chów przemysłowy – tak nieekologiczny, nieetyczny i jednoznacznie niechrześcijański proceder – nie doczekał się jeszcze jednoznacznego potępienia przez Kościół.

Kiedy przeciętny człowiek słyszy o tym, że źle się dzieje ze środowiskiem, jest przytłoczony nie tylko samą informacją, ale także poczuciem bezsilności – nie wiadomo, co robić, by czemukolwiek zapobiec lub zmienić coś na lepsze. A na taką bezsilność nie możemy odpowiadać przecież: zostań ekspertem i napisz raport.

Za każdym razem, kiedy odżegnujemy się od przyznania własnego przywileju, kiedy uznajemy go za normę, kiedy zaczynamy mówić tak, jakby nasza pozycja była wyłącznie naszą własną zasługą, tak – wtedy nasze życie powoli przestaje być prawdziwe, a zamienia się w fantazję.

Jeśli nawet jakaś partia przegłosuje związki partnerskie, my i tak będziemy mówić: to jest pół równość, ćwierć równość, 3/4 równości, ale czegoś jeszcze brakuje.

Bagatelizowanie fikcji jest błędne, bo to właśnie dzięki niej możemy bardzo dużo przemyśleć. Jest to formuła niezwykle rozciągliwa i różnorodna, ale za każdym razem pozwala nam zadać pytanie: „A co gdyby?”. Postawienie go daje nam szansę wytworzenia nowego punktu widzenia.

Trudno znaleźć film, który dotyka problemu mięsożerności, a przy tym nie jest makabryczny i nie próbuje forsować wegetariańsko-wegańskiej perspektywy. Być może o mięsie najwygodniej jest milczeć, by nie wzbudzać konfliktów. Tegoroczne premiery filmowe dowodzą jednak, że wielu twórców milczeć wcale nie chce.

„Traktuję swojego czytelnika dokładnie tak samo jak czytelnika dorosłego – jedyna różnica jest taka, że wiem, że ma mniej doświadczenia” – Kasia Nawratek w rozmowie o tworzeniu i wyzwaniach stojących przed autorami literatury dziecięcej oraz o swojej książce „Kresek, Bartek i całkiem zwyczajny początek”.

Mamy marzenie, żeby dyskusje o edukacji były polityczne, ale jednak odpartyjnione. Edukacja wymaga pewnej stabilności, nie powinna być zależna od interesów partyjnych. Wyjmując jeden element, można rozsypać całą konstrukcję.

Żyjemy we wszechświecie, w którym każdy niezależnie od płci może wybrać swoją drogę. Niestety dzieje się jednak tak, że to dziewczynki otrzymują sygnał, że niektóre z tych dróg nie są dla nich. Gdyby w piśmie dla chłopców znalazł się artykuł o locie w kosmos, to wszyscy chłopcy uznaliby, że to jest oczywiste: będą lecieć w kosmos. Tymczasem identyczny artykuł w piśmie dla dziewczyn spotka się...

Natalia Przybysz postawiła nas jako społeczeństwo przed faktem: dokonała aborcji, mimo że nie została zgwałcona, jej dziecko nie było chore, a ciąża nie zagrażała życiu. Możemy albo rozbierać na części pierwsze jej decyzję i rozpatrywać ją pod kątem etycznym, albo zastanowić się, co jej wyznanie dla nas znaczy.

Wobec powszechności zabijania pozostają jedynie bezradność lub zemsta. Żadna z tych reakcji nie może być jednak traktowana jako rozwiązanie. „Pokot” to refleksja nad brakiem możliwości w świecie ogarniętym szaleństwem.

Reforma oświatowa powinna iść w kierunku kształtowania nauczycieli, pracy nad ich mentalnością, przygotowaniem do zawodu. Bo to, czy będzie 6+3+3, czy będzie 8+4, to jest de facto kosmetyka. Za tym nie idzie zmiana jakościowa.

Żadna logika dziejów nie wymusiła pojawienia się Dylana, on sam to zrobił. Gdyby nie pojawił się Jimi Hendrix, to pojawiłby się ktoś inny, kto dostrzegłby możliwości tkwiące w gitarze elektrycznej i w studiu nagraniowym. Natomiast żeby wziąć Biblię, Owidiusza, stary blues i stworzyć z tego żywą opowieść – tego historia nie przewidywała.

„Królowa Mleka” to tytuł przyznawany co roku młodej, pięknej dziewczynie związanej z branżą mleczarską. Do jej obowiązków należy zachęcanie do spożywania produktów mlecznych na warsztatach z dziećmi i młodzieżą, piknikach, festynach czy w wywiadach dla mediów. Przy okazji bycia ambasadorem mleka jest też po prawdzie ambasadorem manipulacji, seksizmu i wyzysku – ale nosi za to koronę, więc bilans wychodzi...

Dzięki różnorodności i świadomej grze konwencjami program „Szukamy stajenki” jest dziełem w zupełności uniwersalnym. Owszem, z jednej strony głęboko osadzony w kontekście biblijnym i orbitujący cały czas wokół znanych nam zdarzeń, postaci i miejsc, jednak z drugiej abstrahujący daleko od samej tradycji chrześcijańskiej, która stanowi jedynie punkt wyjścia dla rozważań nad naturą człowieka, jego miejsca w świecie...

W rzeczywistości problem jedzenia produktów odzwierzęcych rozbija się o trzy kwestie: wielopokoleniowe przyzwyczajenie, wygodę i doznania smakowe. Mleko to ważny składnik dla kuchni wielu kultur; mięso jest łatwe w przygotowaniu i szeroko dostępne; jajka są składnikiem wyśmienitych potraw, z których ciężko zrezygnować. Prawda, prawda i jeszcze raz prawda. Pytanie, czy są to argumenty wystarczająco mocne, by porzucić temat?

Na szacunek zasługuje już samo promowanie współczesnych twórców operowych, bo jest to gatunek nieszczególnie modny i kojarzący się chyba większości ludzkości jedynie ze sztywnym koczkiem Marii Callas.

Wydaje mi się niezwykle naiwnym przypuszczenie, że uwspółcześnione opery lepiej docierają do widzów. Jestem nawet skłonna stwierdzić, że ze względu na wspomniany dysonans w większość przypadków jest wręcz odwrotnie. Jeśli ktoś nie potrafi zrozumieć bohatera tylko dlatego, że „żył” on trzysta lat temu to niestety raczej nie pomogą mu w tym zrozumieniu laptopy i meble z Ikei na scenie.