Największą zgubą jubileuszowej wystawy „Krzycząc: Polska!” była próba zadowolenia wszystkich środowisk. W efekcie powstała ekspozycja wyjątkowo nijaka, która zupełnie nie zmienia „powszechnego wyobrażenia” o dążeniu do niepodległości, chociaż stawia sobie to za cel.

Z taśmy, po której przesuwają się sortowane śmieci, wyczytać można o nas prawie wszystko. Że zakupy robimy najczęściej w Biedronce albo w Lidlu. Że przyszedł sezon na koszenie trawy i podcinanie drzew. Że zaczęły się już wiosenne porządki, a ciężkie swetry przestają mieścić się w szafach.

Mimo spuścizny awangard, zarówno przedwojennych, jak i abstrakcyjnej sztuki powojennej, gatunek rzeźby pomnikowej w XXI wieku dalej opiera się nowym rozwiązaniom i nie odchodzi od tego, co dosłowne.

Muzeum nie jest już miejscem tworzenia kolekcji, ale instytucją powołaną do opowiedzenia pewnej historii. Setkom tysięcy zwiedzających oferuje się wybraną narrację, co sprawia, że muzea stają się przede wszystkim narzędziami polityki historycznej.

Nie ulega wątpliwości, że gdyby Strzemiński żył w innych czasach i innej rzeczywistości, jego poglądy podbiłyby świat historii sztuki. I chociaż „Powidoki” to nie film dokumentalny, ciężko nie odnieść wrażenia, że jego postać została nieco „wybielona” i uszlachetniona, żeby lepiej pasować do roli bohatera.

Tegoroczne Biennale Architektury odchodzi od dotychczasowego teoretyzowania i autotematyczności. Tendencje estetyczne zastępuje dynamiczne wezwanie do podjęcia działań na rzecz zmiany rzeczywistości. Z Wenecji słychać wołanie do architektów: „Spójrzcie z innej perspektywy!”.