Zakłócamy codzienne funkcjonowanie społeczeństwa, by ludzie się obudzili. W tych przerwach mówimy: „Hej, dzieje się coś bardzo ważnego – coś, co dotyczy nas wszystkich. Jeżeli wspólnie się tym nie zajmiemy, za chwilę będziemy w dramatycznej sytuacji katastrofy klimatycznej”.

Na biologii rozmawiamy o freonach, a na przerwie o katastrofie. Szkoła nie nadąża za światem, w którym żyją jej uczniowie.

Niewiele osób zna modlitwy po włosku – wszyscy modlą się w swoich językach. Obok mnie siedzi franciszkanin. Co chwilę przeciera okulary, które parują mu od płaczu. Siedzimy na krzesłach, których nie zdążono jeszcze sprzątnąć po wczorajszej mszy.