Kto nigdy nie zachwycił się zrujnowaną kamienicą czy opuszczonym domem pośrodku wsi? Czy myśląc o warunkach życia na Kubie, da się uciec od analizy kolonializmu albo stawania w opozycji „my” i „oni”? Czy istnieje przestrzeń, w której romantyzowanie biedy to tylko objaw nostalgii?