Typowa scena dominacji składa się ze sprawcy, ofiary i świadka. Pierwsza strona okłada drugą, a obie apelują do otoczenia o uznanie czy współczucie – widzieliśmy ten scenariusz tysiące razy, od czasów podstawówki. Stąd szkolne dręczenie to podstawowa struktura ludzkiej dominacji.

Standardowym motywem sitcomów z lat 50. były żarty o tym, jak trudno zrozumieć kobiety. Z drugiej strony nikt nie odnosił wrażenia, że kobiety mają problem ze zrozumieniem mężczyzn. I nic dziwnego – w świecie, w którym były od nich zależne ekonomicznie, musiały ich rozumieć.

Czy mamy uwierzyć, że przed Ateńczykami nigdy nikomu nie przyszło do głowy zgromadzić całą społeczność w jednym miejscu, pozwolić wszystkim się wypowiedzieć i wspólnie podjąć decyzję?

Dlaczego tak ochoczo przyznajemy sprawczość nitce DNA (niechby i „metaforycznie”), ale uznajemy to za absurd w przypadku elektronu, płatka śniegu albo harmonicznego pola elektromagnetycznego? Najwyraźniej dlatego, że płatkowi śniegu nie da się przypisać własnego interesu.