Wyobraź sobie, że przed tobą jest stół, a na nim dwie pękate koperty. Obydwie czekają na ciebie, choć wziąć możesz tylko jedną z nich. Którą wybierzesz?

Co wywalczyliśmy na ulicy? Czy już czas na inną Polskę? Kto jest największym przegranym decyzji Prezydenta? Na te pytania odpowiadają redaktorzy „Kontaktu”.

Myśmy wszystko poszatkowali: jeśli wyzwolenie – to polityczne, jeśli uzdrowienie – to medyczne, jeśli zbawienie – to duchowe. Tymczasem z punktu widzenia Afrykanów są to różne części tej samej całości.

Po przodkach odziedziczyliśmy nostalgię za Kresami, będącą odmianą nostalgii kolonialnej – twierdzą lewicujący postkolonialiści. Kresy to żywioł polskiego ducha – odpowiada prawica. Stosunek do dawnych polskich ziem na wschodzie dzieli jak nigdy.

Głównym celem wojen w Iraku i – w mniejszym stopniu – w Afganistanie było zdominowanie polityki światowej przez Stany Zjednoczone.

Ilość wody na świecie od początku jego istnienia jest taka sama. Pijemy tę samą wodę, którą piły dinozaury. Dowcip polega na tym, by ilość, którą dysponujemy, tak przerabiać, uzdatniać i wielokrotnie zużywać, byśmy mogli napić się jej więcej.   Z profesorem Piotrem Kowalczakiem rozmawia Paweł Cywiński   Co pewien czas docierają do nas straszne wiadomości o wielomiesięcznych suszach i ludziach...

Susan Buck-Morss wbija szpilę w zadowolonych z siebie, swojej historii filozofii i historii gospodarczej, orędowników europocentrycznej wersji dziejów uwalniania wszystkich i wszystkiego.

W Mar Musa Ewangelia jest zakorzeniony w mistycyzmie i wiedzie do moralnego zaangażowania. Rdzeniem tej pustynnej ekumeny jest Abrahamowa gościnność, nieznająca rozróżnienia pomiędzy chrześcijanami, muzułmanami i ateistami.

Konflikt ten rzeczywiście przeistacza się powoli w wojnę religijną, ale przyczyny jego są głęboko zakorzenione w historii, polityce i gospodarce, a nie w prawdach wiary.

Wydaje mi się wręcz, że nasze stosunki z Izraelem mają charakter wyjątkowy – dlatego, że dzielimy wspólną historię, ale także dlatego, że rządy są do siebie przyjaźnie nastawione.

Turystyka jest wyznacznikiem społecznego statusu. Mówimy, gdzie spędzamy wakacje, w jakich dalekich krajach, w jakich hotelach. Ale dziś to już żaden bajer powiedzieć, że byłem w Bangkoku, Phnom Penh czy w Manili. Trzeba powiedzieć: byłem na slumsach w Manili!

Żyjemy w świecie, w którym powoli naczelnym problemem związanym z wyżywieniem, staje się to, jak zrzucić dodatkowe kilogramy. Nikt z nas nie wie, czym jest prawdziwy głód, nikt z nas nie potrafi sobie nawet go wyobrazić.

737 firm kontroluje 80 procent systemu korporacyjnego na świecie, a 147 firm – 40 procent globalnego kapitału. To jest fakt. Nie musimy już marzyć o żadnych konspiracjach. Przecież wszyscy ci faceci świetnie się znają.

Tochman przytłoczył mnie opisem życia mieszkańców Onyxu – jednego ze slumsów Manili. „Eli, Eli" nie jest najprzyjemniejszą lekturą, ale i nie o przyjemność w niej chodzi.

Chrześcijanie, a już na pewno katolicy, doskonale radzą sobie w sytuacjach kryzysowych. Kiedy jednak wreszcie ubłagają Pana Boga, by nastał pokój, to dopiero zaczyna się ambaras. Jako Kościół nie mamy żadnej pozytywnej propozycji dla człowieka, który żyje w bezpiecznym świecie - mówi ojciec Wacław Oszajca SJ.

Ojciec mojego znajomego był znanym indonezyjskim dziennikarzem. Mój znajomy ma takie wspomnienie z dzieciństwa: któregoś dnia, w 1966 roku, przyszła do ojca paczka. Otrzymawszy ją, ojciec przestał pisać. W przesyłce była ludzka głowa - opowiada Natalia Laskowska

Zbiorowi bohaterzy są coraz powszechniejszą metodą tworzenia reportaży. W związku z taką ewolucją pisanej gałęzi gatunku, należy zastanowić się głębiej nad tym, co jest sensem, a co istotą narracji? Szukając odpowiedzi na to pytanie, autorka przytacza słowa Susan Sontag o fotoreporterach.

Określenia takie jak „katolik ludowy”, „homo sovieticus” czy „moherowy beret” nie należą do grupy pojęć mających na celu opisanie rzeczywistości. Stanowią one raczej konfigurację stereotypów, składających się na wizerunek „religijnego innego”.

Wiecie, gdzie w Łodzi i Warszawie kupić można humus, zaatar bądź fajkę wodną? W sklepach pod szyldem: „Skład Towarów Kolonialnych”. Zamiast oburzać się na niewidzialne usta rynku, czas zmienić nasz tok myślenia o kolonializmie. Zacznijmy postrzegać go jako zbrodniczą ideologię, a nie jeden z wielu odrealnionych okresów historycznych w dziejach europejskiej cywilizacji.

Mało kto jest świadom, że obecnie żyje najwięcej niewolników w dziejach ludzkości. Niewykluczone, że dywan, po którym ostatnio stąpałeś strzygły małe rączki pakistańskiego niewolnika, że twoja komórka lub monitor działają wyłącznie dzięki tantalowi wydobytemu w niewolniczych kopalniach we wschodnich prowincjach Kongo.

Książka Younga wprowadza, a może właściwie przyucza, do niezbędnej, by pojąć myśl postkolonialną, wrażliwości. Wrażliwości na wykluczonych, wyklętych, niemych, pogrążonych w nierównościach, niedopuszczanych do decydowania o sobie.

Fakt, jestem Europejczykiem – dosadnie nauczyło mnie tego życie poza Europą. Konkretnie to, że dla przeciętnego Etiopczyka, Indonezyjczyka czy Haitańczyka nie ma większego znaczenia, jakim paszportem się legitymuję, polskim czy szwajcarskim. Dla nich jestem przede wszystkim mieszkańcem „tej” Europy i to przez ten pryzmat patrzą na mnie i mnie oceniają.

W Nepalu polskość potrafi wzbudzić negatywne skojarzenia. Winny temu jest Lech Wałęsa – człowiek którego nazwisko jest jedną z najbardziej znanych wizytówek naszego kraju na świecie. Wszyscy wiedzą, że Wałęsa obalił komunizm. Zatem ani słowa o Wałęsie, rzecz będzie o komunistach.

Swoje pierwsze spotkanie z Afryką przeżyłem w podstawówce. Całymi wieczorami uciekałem przed wywiadowcami Mahdiego, w snach zamieszkałem w Baobabie, a podczas szkolnych przerw stawałem się Stasiem Tarkowskim. „W pustyni i w puszczy” stało się jedną z moich najważniejszych dziecięcych lektur. Do dziś mam o to pretensję do polskiej oświaty.

Konso jest niewielką etiopską mieściną tranzytową. Do stolicy, pięćset kilometrów. Do granicy z Kenią, trzysta kilometrów. W stronę jednego z największych na świecie ludzkich zoo, zaledwie sto pięćdziesiąt kilometrów.

  Przed kilkunastu laty Mariusz Szczygieł, opisując pracownię Ryszarda Kapuścińskiego, zwrócił uwagę na kupkę 21 książek poświęconych fragmentowi. Książki te tworzyły zaplecze metodologiczne znanego reportera, pomagały mu lepiej wyrazić świat. Szczytem fascynacji Ryszarda Kapuścińskiego teorią fragmentu stał się sześciotomowy zbiór Lapidariów, jednakże w mniejszym lub większym stopniu, perspektywę tę możemy odnaleźć...

Wojciech Cejrowski świata nie tłumaczy. On, pod płaszczykiem znawcy, światem tym się zabawia i na nim zarabia.

Jesteśmy świadkami istotnego przesilenia. Być może z naszej przesiąkniętej dostatkiem europejskiej warowni trudno jest to jeszcze dostrzec. Być może wielu potomków kolonizatorów, którzy mieszkają dziś w miastach wzniesionych dzięki wyzyskowi i grabieży, nie umie rozpoznać pierwszych zwiastunów tych zmian. Być może liczni myśliciele, spadkobiercy europejskich prądów intelektualnych, roszczących sobie prawo do narzucania kagańców...

Każda partia polityczna posiada swoich narratorów, postpolitycznych demiurgów. Jednakże najlepszy scenariusz, po wypuszczeniu w świat, rozwijany jest oddolnie przez posiadaczy partyjnych legitymacji, nieświadomych swojej roli sympatyków, zaprzyjaźnionych dziennikarzy oraz dających się podejść oponentów. Zaczyna żyć własnym życiem i poprzez swoją wszechobecność oraz złożoność nabiera cech rzeczywistości. Jedni się z nią utożsamią, inni...

Postanowiłem odłożyć ideologie i potraktować wybory demokratyczne niczym równanie ekonomiczne – co muszę zrobić, aby uzyskać to, co chcę. Czynię tak, ponieważ wybory coraz bardziej przypominają mi targowisko. Pewnie nawet bardziej pasuje tu zwrot – nowoczesny supermarket. Pełen supermarketowych iluzji i konsumpcyjnych mechanizmów wabiących. Idąc do urny, czuję się, jakbym szedł do sklepu. Coś za coś. Głos za coś.

Dziś na świecie żyje siedem miliardów mieszkańców. Półtora miliarda ludzi oraz pięć i pół miliardów tubylców. Rozróżnienie jest proste. Pierwsi to My, drudzy to Oni. Choć w zasadzie wokoło jesteśmy wyłącznie My. Trudno dokładnie powiedzieć gdzie są Oni. Gdzieś na pewno. Gdzieś poza Europą. Ale gdzie dokładnie – nie wiemy. A ta nasza niewiedza Ich dotycząca jest wyjątkowo nam wygodna. Ktoś wie, gdzie...

Przewodniki Lonely Planet nazywane są „biblią backpackersów”. Rozpoznawalne z daleka granatowe okładki, strony pokryte drobnymi notatkami, im brudniejsze od trudów podróży, tym większy wzbudzają szacunek. Po powrocie stanowią wartość sentymentalną – są najwspanialszą pamiątką, dowodem przebytej trasy, podróżniczym trofeum. Uważaj. Padłeś ofiarą propagandy.   Korporacja Atrakcja stała się towarem. Trzeba ją wypromować,...

1 Określenie „psina” zawsze sympatycznie kojarzyło mi się z ukochanym pieskiem i w takim znaczeniu go używałem. Do dziś. 2 Urodzony w Polsce Wietnamczyk Jakub Pham stał się w ostatnich dniach jednym z najbardziej znanych polskich Wietnamczyków. A wszystko przez to, że bardzo lubi psy. Na przykład grillowane (Thịt Chó Nướng) lub w zupie z bambusa (Canh Xáo Măng Chó). Ma on również...