Piłkarska metafora w odniesieniu do Wielkiego Czwartku przypomina nam o wspólnotowym wymiarze świętowania. Bez drużyny i siebie nawzajem kibice nie mają racji bytu. Także my bez relacji z Jezusem, a zatem z „każdym z tych braci moich najmniejszych”, nie mamy sensu jako wspólnota.

Władca absolutny, który próbuje decentralizować Kościół. Reformator, który nie chce rewolucji. Czuły przywódca bez cierpliwości do części wiernych. Głos Globalnego Południa przymykający oko na jeden z imperializmów. W każdym z tych stwierdzeń jest tyleż uogólnienia co prawdy.

Obowiązkiem chrześcijanina jest stać po stronie krzywdzonego. Choć przykazanie „krzywdy cierpliwie znosić” często odczytujemy jako zachętę do pracy nad urazami, których sami doznajemy, to przecież można je też rozumieć w kontekście społecznym.

Wypychanie bezdomnych z centrum miast, wyrzucanie z pojazdów komunikacji miejskiej i budowanie ławek na wiatach przystankowych, które uniemożliwiają położenie się, składa się na całościowy obraz wykluczenia społecznego tej grupy. Obawiam się, że Łukasz Surowiec swoim projektem do tego uprzedmiotowienia nieświadomie się przyczynił.