Zaktualizowanie i przedłużenie programu „Za życiem” na kolejne pięć lat to dobra wiadomość. Czas pokaże, na ile przewidziane w nim działania zostaną zrealizowane. Jak pokazał raport NIK, w poprzedniej perspektywie wielu założeń nie osiągnięto w satysfakcjonującym stopniu.

Rodzice osób niepełnosprawnych, pobierający wcześniejsze emerytury, otrzymali wyrównanie do wysokości świadczenia pielęgnacyjnego – to ważny krok w dobrą stronę. Oby poszły za nim kolejne – ku bardziej solidarnej polityce wsparcia dla wszystkich opiekunów osób niepełnosprawnych.

Strategia pomija tak ważne zagadnienia jak procesy migracyjne i kształtujące je polityki publiczne czy zmieniającą się strukturę wieku społeczeństwa – coraz większy udział w populacji osób starszych i najstarszych oraz społeczne, kulturowe i ekonomiczne następstwa tego zjawiska.

Także dzisiaj powinien nam towarzyszyć solidarystyczny duch postulatów sierpniowych, inspirujących do definiowania problemów i domagania się, by rozwiązywały je władze. W szczegółach ramy solidarności musimy jednak zbudować na nowo – odpowiednio do wyzwań naszych czasów.

W postulatach protestujących rodziców kluczowe wydaje się zwrócenie uwagi na fakt, że po uzyskaniu pełnoletniości nie ustaje zależność od wsparcia. Bywa, że wręcz się ona zwiększa. Pomoc państwa za tym jednak nie nadąża.

Bez względu na szczegóły sporu o Trybunał i jego przyszłe praktyczne rozstrzygnięcia w debacie publicznej ze strony rządzących pierwszy raz pojawiała się tak silna retoryka, oddzielająca demokratyczne konstytucyjne reguły i instytucje demokratycznego państwa prawa od godnego, podmiotowego życia mas społecznych.

W proteście przeciwko skazującym ich na nędzę regulacjom prawnym, opiekunowie chorych dzieci organizują protest w Warszawie

Pomoc przynosi więcej szkód niż pożytku, gdy dzieci dożywiane są separowane od pozostałych i otrzymują inne, zazwyczaj skromniejsze posiłki na szkolnej stołówce.

26 maja była słoneczna niedziela. Idąc Nowym Światem, mijałem rodziny z dziećmi, w tym matki. Zadzwoniłem też do przyjaciółki wychowującej samotnie niepełnosprawne dziecko. I po tym, co usłyszałem, zrobiło mi się słabo.

Rozszerzająca się praktyka oddawania schorowanych osób starszych z okazji świąt do placówek medycznych to nie tylko asumpt do dyskusji nad statusem osób starszych w rodzinie ale również – co mniej oczywiste, a nie mniej ważne – polityki państwa prowadzonej w tym zakresie.

Prowadzenie polityki zdrowotnej na rzecz osób starszych jest uwikłane w liczne dylematy. Szkoda, że nie najlepiej wykorzystaliśmy okazję, jakiej dostarczyła tegoroczna Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy, by o tym wspólnie porozmawiać.

Bardziej kompromitujący niż niedobory we wsparciu osób już bezdomnych, jest szerszy kontekst polityki rozwoju w Polsce, wpychającej ludzi w masowe bezrobocie, ubóstwo i wykluczenie, którego jedną z najcięższych, a zimą szczególnie dającą się we znaki, postacią jest właśnie bezdomność.

Domy Pomocy Społecznej cieszą się złą sławą. Jest o nich głośno, gdy wydarzy się w nich coś złego. Taka jest logika mediów, a ludzie, często nie zdając sobie z tego sprawy, podporządkowują jej swoje zachowania, choćby w momencie decyzji, czy skorzystać z instytucjonalnej opieki na stare lata. W zbiorowej pamięci utrwalił się upiorny wizerunek Domów Pomocy Społecznej widziany przez pryzmat wydarzeń, jakie miały miejsce...

Choć praca socjalna i, patrząc szerzej, polityka socjalna zawsze jest prowadzona i zakorzeniona lokalnie, problem z jej niedofinansowaniem jest systemowy. Niedofinansowana pomoc społeczna skazana zaś jest na nieskuteczność. A jej klienci na wykluczenie i degradację.