Polski dyskurs o uchodźcach jest dyskursem ściśle rasistowskim. Różnice rasowe nazywane są różnicami kulturowymi i podparte zostają pseudonaukowymi, dawno obalonymi teoriami w rodzaju „zderzenia cywilizacji” Samuela Huntingtona. A jednak fakt pozostaje faktem: jako Polacy byliśmy w stanie w ciągu miesiąca przyjąć dwa miliony uchodźczyń i uchodźców z Ukrainy, a równocześnie toczyć zażarte spory dotyczące tego, czy Polska powinna przyjąć kilka–kilkanaście tysięcy uchodźców w ramach mechanizmu relokacji. Godzimy się na to, że w naszych lasach, wzdłuż naszej granicy ludzie giną i są wywożeni i wyrzucani do autorytarnej Białorusi, bo mieli czelność szukać lepszego życia. I, co należy podkreślić, giną i są wywożeni nadal, pomimo zmiany władzy.
Tym numerem chcemy zmienić optykę tej dyskusji: wprowadzić do rozmowy perspektywę „no borders” oraz inne perspektywy, które przy zachowaniu istnienia państw narodowych z granicami dają jednak szansę na zgodną z prawami człowieka politykę migracyjną, wprowadzić do dyskursu dobre praktyki integracji społecznej społeczności wielokulturowych. Chcemy również zająć się strachem: tym sztucznie nakręcanym przez polityków niechętnym migracji, ale z którym jednocześnie mierzy się każdy i każda z nas.
