Idea jest prosta – iść. Celem jest Aleppo. Lasami, przez małe wioski, duże miasta, stolice. W sumie do przejścia są ponad trzy tysiące kilometrów.
Formuła marszu nikogo nie wyklucza. Iść może każdy. Kobiety i mężczyźni, dzieci i starcy, ludzie wszystkich narodowości. Mogą bogaci i niezamożni. Uczestników łączy chęć wyrażenia solidaryzmu z Syryjczykami oraz przełamania swojej bezczynności. Maszerując, wypowiadają swoje zdanie, wyrażają sprzeciw wobec decyzji podejmowanych ponad ich głowami.



Symbolem marszu jest biała flaga. Niedozwolona jest żadna inna, nawet ta rewolucji syryjskiej. Bo to marsz niepartyjny, niepaństwowy, marsz cywilów dla cywilów. Wielu z nas, biorących w nim udział, wprost mówi, że nie rozumie tego, co się w Syrii dzieje, kogo i o co oskarżać. Że na tę chwilę ważniejsza niż wskazywanie sprawców jest pomoc niewinnym ofiarom. I flaga, przynależność państwowa czy narodowa nie mają żadnego znaczenia.


W konflikcie tym zginęło już ponad czterysta tysięcy osób. Ponad połowa Syryjczyków została zmuszona do opuszczenia własnych domów, ponad siedem milionów dotkniętych jest kryzysem żywnościowym, 12,8 miliona, z tych, którzy pozostali w Syrii, wymaga pomocy zdrowotnej. 80 procent pozostałych nie ma dostępu do pitnej wody.
Przejście marszu przez pół Europy ma nagłośnić ten dramat Syryjczyków. Dochodzi do tego codziennie w spotkaniach uczestników marszu z mieszkańcami mijanych miejscowości oraz gdy marsz przyciąga uwagę mediów. Niejako ubocznym – choć bardzo ważnym – efektem inicjatywy jest formacja osób biorących w nim udział. Wracający do domów uczestnicy marszu rozmawiają o nim ze znajomymi, organizują spotkania informacyjne, zapraszani są do szkół. To wszystko jest dobrym zaczynem: ludzie zostają wybici z obojętności, o potrzebie pokoju w Syrii mówi się więcej.


W marszu wzięło udział już niemalże 1500 osób dwudziestu narodowości. Są dni, kiedy idzie dwustuosobowa grupa, są i takie, gdy ktoś piszę w wiadomości na Facebook’u „Civil March for Aleppo pilnie potrzebuje Waszej aktywności. Zostało nas tutaj 18 osób”. Kilka osób ma zamiar przejść całą trasę, inni dołączają się na weekend, dzień, kilka godzin. Młody chłopak po tygodniu na marszu musiał pojechać do domu. Po załatwieniu swoich spraw w trzy dni wrócił. Na trasie przywitał nas słowami „Zostaję na dwa miesiące”.
Uczestnicy są różni. Szczepan, by przejść odcinek Drezno–Praga i zrobić te zdjęcia, musiał wziąć w swojej korporacji tydzień urlopu. Alex, który zamierza dojść do samego końca, dla udziału w akcji rzucił pracę. W Dreźnie natomiast dołączyła do nas pięcioosobowa rodzina. Mogła z nami dojść tylko do granic miasta.


Trasa Berlin–Aleppo została podzielona na 15–25 kilometrowe odcinki. Tempo jest dostosowane do uczestników, wśród których bywają dzieci, osoby starsze czy poruszające się na wózkach. Jest czas na rozmowy, nawiązanie relacji, polubienie się. Co jakiś czas stajemy na ciepłą herbatę. Ta się przydaje, szczególnie gdy temperatura spada do minus piętnastu.
Organizatorzy uprzedzili uczestników, by wzięli namioty i byli przygotowani na wypadek braku noclegu. Póki co nie było jednak miejscowości, w której nie znalazłaby się hala sportowa, plebania czy szkoła oferująca gościnę. Skorzystanie z niej jest przy okazji pretekstem do spotkania. Burmistrzowie i księża witają nas w swoich miejscowościach, mieszkańcy częstują owocami, często i ciepłym obiadem. Wieczór jest przeznaczany na przygotowanie posiłku i odpoczynek. Nierzadko spontanicznie organizowane są dyskusje czy projekcje filmów.



Mija miesiąc od spotkania trzystu osób na berlińskim lotnisku Tempelhof. Obywatelski Marsz dla Pokoju jest w drodze do Aleppo. Za nimi Niemcy i Czechy. Przed nimi Austria, Słowenia, Chorwacja, Serbia, Macedonia, Grecja, Turcja. I – będąca szósty rok w stanie wojny – Syria.
***
Tekst: Maria Czaputowicz
Zdjęcia: Szczepan Żurek
***
Więcej informacji o marszu na stronie: http://civilmarch.org/pl/
oraz FB: https://www.facebook.com/CivilMarchForAleppo/
dane o sytuacji w Syrii za: http://hno-syria.org/