Pod koniec trzech lat odłożysz wszystkie dziesięciny z plonu trzeciego roku i zostawisz w twych bramach. Wtedy przyjdzie lewita, bo nie ma działu ani dziedzictwa z tobą, obcy, sierota i wdowa, którzy są w twoich murach, będą jedli i nasycą się, aby ci błogosławił Pan, Bóg twój, w każdej pracy twej ręki, której się podejmiesz. (Pwt 14, 28-29).
Księga Powtórzonego Prawa 14. Dziesięcina: ziemia jest własnością Bożą. Oddajesz zatem Bogu część plonu – za użytkowanie tej ziemi. To nie ofiara, to należność, jak za dzierżawę. Ale nie jest to twoja „strata”: możesz spożyć to, co stanowi dziesięcinę, ale masz to zrobić w sposób uroczysty, sakralny, w miejscu kultu, a nie we własnym domu. Masz to spożyć z biednymi i potrzebującymi oraz z lewitą, który z zasady nie ma swojej własności, lecz żyje właśnie z twych dziesięcin. To, co oddajesz Bogu, służy ubogim. Sakralny wymiar pomocy biednemu.
 
Kiedy cały lud przystępował do chrztu, Jezus także przyjął chrzest. A gdy się modlił, otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił na Niego, w postaci cielesnej niby gołębica, a z nieba odezwał się głos: «Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie». (Ewangelia według świętego Łukasza 3, 21-22).
Chrzest Jezusa w Jordanie to dla mnie swoisty supełek teologiczny. Janowi też to wydawało się niezupełnie normalne, niezgodne z wiarą w bóstwo Chrystusa. Podporządkował się temu i ujrzał cud teofanii, potwierdzającej jego intuicję: on sam był człowiekiem, a udzielał chrztu Synowi Bożemu. Nie wszystko trzeba, znaczy się, rozumieć…
 
Przeczytaj inne teksty Autora.