Wtedy Pan powiedział do Mojżesza: «Każ wyprowadzić bluźniercę poza obóz. Wszyscy, którzy go słyszeli, położą ręce na jego głowie. Cała społeczność ukamienuje go. Potem powiesz Izraelitom: Ktokolwiek przeklina Boga swego, będzie za to odpowiadał. Ktokolwiek bluźni imieniu Pana, będzie ukarany śmiercią. Cała społeczność ukamienuje go. Zarówno tubylec, jak i przybysz będzie ukarany śmiercią za bluźnierstwo przeciwko Imieniu. (Kpł 24, 13-16).
Księga Kapłańska 24. Ktokolwiek przeklina Boga, będzie za to odpowiadał. Przestępca został ukamienowany poza obozem. Nie istnieje zatem wolność słowa człowieka mówiącego o Bogu? Bóg i Jego cześć jest ponad wszelkim prawem. Człowiek nie ma „prawa do wyboru swego Boga“. Człowiek podlega Bogu rzeczywistemu. Ma Go czcić. Odmowa tej czci jest obiektywnym złem. To jeden element rozumowania. Drugi dotyczy tego, czy człowiek i wspólnota ludzka mają prawo karać innego człowieka, a w szczególności – karać go śmiercią. Jeśli tak, Izraelici zrobili dobrze kamienując tamtego. Jeśli nie, mamy rację zakazując religijnego linczu.
Ale także nie mamy prawa wydać żadnego wyroku skazującego przestępcę na śmierć, bo wszystkie majestaty prawa stanowionego przez ludzi, to w tym rozumowaniu zupełna fikcja i wydmuszka. A człowieka bluźniącego Bogu możemy – i powinniśmy – usunąć poza naszą wspólnotę, „wyprowadzić poza obóz“, ale nie kamienować. Tyle, że „nasz obóz“ jest tutaj pojęciem wspólnoty czysto duchowej, intencjonalnej. Bluźnierca jest moim bratem, przynoszącym mi dotkliwy ciężar, ale jest także dzieckiem Bożym, a nie diabelskim. Ze wspólnoty muszę go usunąć, ale powinienem – w duchu ogólnoludzkiej solidarności – mówić o nim z Bogiem.
 
I zaczął ich pouczać, że Syn Człowieczy musi wiele cierpieć, że będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; że będzie zabity, ale po trzech dniach zmartwychwstanie. A mówił zupełnie otwarcie te słowa. Wtedy Piotr wziął Go na bok i zaczął Go upominać. Lecz On obrócił się i patrząc na swych uczniów, zgromił Piotra słowami: «Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie». (Mk 8, 31-33)
Ewangelia według świętego Marka 8, 1-33. Uczniowie Jezusa są tępi. Widzą, słyszą – i nie rozumieją prawie nic. Myślą w kategoriach świeckich, materialnych, niemalże w kategoriach interesu. Mimo że mają kontakt z samym Jezusem. Za rok, po Jego śmierci i wniebowstąpieniu, dojrzeją. Staną się zdolni do nauczania wiary i do dawania znakomitego przykładu. To nie jest kwestia naturalnego dojrzewania. Patrząc na nich, aż chce się wierzyć w działanie Ducha Świętego, w swoisty cud Bożej interwencji w ich osobowości. I tu jest coś ważnego dla zrozumienia tajemnicy Kościoła. Kościół rodzi się w ludziach z interwencji Ducha Świętego i jest rzeczywistością tylko na miarę tej interwencji. Poza tym jest po prostu grupką ludzi tak samo tępych i słabych, jak byli pierwsi uczniowie na początku. Toteż rzeczywistym przedmiotem czci oddawanej Kościołowi może być tylko obecność Boga w nim. Wszystko inne jest antropocentryzmem i pogaństwem. Wydaje mi się, że Kościół nie tyle trwa, ile raczej pulsuje – na miarę kolejnych drgnień Ducha Świętego. Jezus po zmartwychwstaniu nie był z uczniami na stałe. On im się od czasu do czasu zjawiał. I to były momenty pobudzenia, a poza tym – okresy przygasania. Chyba i dziś jest podobnie.