Samuel więc zapytał Jessego: «Czy to już wszyscy młodzieńcy?» Odrzekł: «Pozostał jeszcze najmniejszy, lecz on pasie owce». Samuel powiedział do Jessego: «Poślij po niego i sprowadź tutaj, gdyż nie rozpoczniemy uczty, dopóki on nie przyjdzie». Posłał więc i przyprowadzono go: był on rudy, miał piękne oczy i pociągający wygląd. – Pan rzekł: «Wstań i namaść go, to ten». Wziął więc Samuel róg z oliwą i namaścił go pośrodku jego braci. Począwszy od tego dnia duch Pański opanował Dawida. Samuel zaś udał się z powrotem do Rama. (1Sm 16, 11-13)
Pierwsza Księga Samuela 16. Namaszczenie Dawida jest tajemnicą. Dawid na początku swej historii to taki sobie Jaś Kowalski, nie lepszy, nie gorszy od innych, owszem, udany, ale nic więcej. A odtąd „duch Jahwe opanował Dawida”. Nie wiemy, w czym się to wyrażało i czym w istocie swej było. A równocześnie został drogą zwykłej protekcji wepchnięty na pozycję giermka króla Saula, w krąg najbardziej intymnego otoczenia władcy: miał uspakajać ataki jego choroby psychicznej. Jak rozumiał to wszystko, co się działo, sam młody Dawid?
 
Na samym początku składam dzięki Bogu mojemu przez Jezusa Chrystusa za was wszystkich; ponieważ o wierze waszej mówi się po całym świecie. Bóg bowiem, któremu służę w [głębi] mego ducha, głosząc Ewangelię Jego Syna, jest mi świadkiem, jak nieustannie was wspominam, prosząc we wszystkich modlitwach moich, by kiedyś wreszcie za wolą Bożą nadarzyła mi się dogodna sposobność przybycia do was. Gorąco bowiem pragnę was zobaczyć, aby wam użyczyć nieco daru duchowego dla waszego umocnienia, to jest abyśmy się u was nawzajem pokrzepili wspólną wiarą – waszą i moją. (Rz 1, 8-12)
List św. Pawła Apostoła do Rzymian 1, 1-17. Wstęp listu do Rzymian wyraża od samego początku poczucie uniwersalności Kościoła jako wspólnoty uczniów Chrystusa. Gdzie byśmy nie byli i kim byśmy nie byli w świecie, jesteśmy jednym organizmem.
 
Przeczytaj inne teksty Autora.