II Marsz Równości w Rzeszowie, fot. R. Oliwa, queer.pl

Nasze dzieci są osobami LGBTQIA. Mamy za sobą doświadczenia ich coming outów. Nosimy w sobie setki historii opowiedzianych nam przez znajomych i przyjaciół. Tych, do których przyszedł syn i powiedział: „mamo, jestem gejem”. Których córka ze strachem w oczach poinformowała, że jest lesbijką. Których dziecko powiadomiło, że nie jest – i nigdy nie będzie – chłopcem, bo od urodzenia czuje się dziewczynką.

Przemoc, szantaż, odrzucenie

Nasze doświadczenie nie jest reprezentatywne dla polskiego społeczeństwa – my przynajmniej wiemy. Tylko nieco ponad połowa polskich dzieci będących osobami LGBT mówi rodzicom o swojej nienormatywnej orientacji seksualnej lub tożsamości płciowej. Mniej więcej połowa spośród tych, którzy to zrobili, została przez rodziców odrzucona, często bardzo brutalnie. Największy problem stanowią postawy ojców – tylko co czwarty polski tata osoby LGBT wie o odmiennej orientacji swojego dziecka. I tylko co drugi z tych, którzy wiedzą, ją akceptuje.

Dlaczego prawie połowa matek i trzech na czterech ojców nie wie o nieheteronormatywności swoich dzieci? Głównie dlatego, że swoimi homofobicznymi zachowaniami i wypowiedziami przekazali dzieciom komunikat: „Nawet nie próbuj mówić prawdy o sobie. Jeśli powiesz, pożałujesz”.

Niektóre dzieci rzeczywiście pożałowały. Odrzucenie połowy dzieci, które zdecydowały się o sobie powiedzieć, przybiera różne formy, w tym wyrzucenia z domu, bicia, zerwania kontaktów. Znam historię szesnastolatka, któremu ojciec oświadczył: „Mam obowiązek utrzymywać cię do pełnoletności. Wypierdalasz z domu w dniu osiemnastych urodzin”. Nie umiem nazwać tego inaczej niż wyrafinowaną, trwającą dwa lata torturą.

Czasem następują negocjacje – tak, jakby cechy wrodzone były negocjowalne. Zaczynają się od zaprzeczenia: „Ubzdurało ci się, przemyśl to jeszcze”. Padają argumenty, że przecież syn zawsze lubił towarzystwo dziewczyn (kiedy chłopcy hetero  przechodzą etap zainteresowania tylko męskim towarzystwem, geje chętnie przebywają wśród koleżanek). Negocjacje są nierówne, a rodzice wykorzystują swoją przewagę: grożą wyrzuceniem na bruk, zatrzymaniem finansowania, szantażują drastycznym pogorszeniem własnego stanu zdrowia. Często „wygrywają”. Gej nadal jest gejem, lesbijka lesbijką, ale już się o tym nie mówi. Czasem w negocjacjach pada propozycja rozszerzenia owego milczenia: „Nic na to nie poradzę, ale się nie afiszuj. Nikomu nie mów”. Od tego momentu sprawa jest „zapomniana”. Wszyscy udają, że nic się nie stało.

Czasem dziecko zaczyna żyć, jak chce, a rodzice wchodzą do szafy zamiast niego. Święta? „Przyjedź, ale bez tego swojego, no-jak-mu-tam?”. Dziadkowie? „Nie mówmy dziadkowi, bo chory, a babci, bo zemdleje”. A przecież homoseksualność wnuka jest także losem jego dziadków. Jest losem rodziny.

Nie ma rubryczki, nie ma homofobii?

W ukrywaniu się widać obawę. Ukochane dziecko zmienia się w „zwyrodnialca żyjącego tylko seksem”, uprawiającego seks analny, w dodatku „pedofila i nosiciela HIV”. Co z nim robić, jak ułożyć relacje? Homofobi zbudowali piramidę kłamstw, przy której piramida Cheopsa to kurnik. Są one powtarzane miliony razy przez ludzi, którzy manipulują opinią publiczną, wykorzystując niewiedzę i bezrefleksyjność odbiorców. A homofobiczne schematy myślenia są niestety bardzo wygodne.

Doświadczenie osób związanych ze Stowarzyszeniem MY, RODZICE – w sumie kilkuset – mówi zaś jasno:

1. Żadne z naszych dzieci nie ma najmniejszych inklinacji do pedofilii. Powtarzane obsesyjnie kłamstwo „homoseksualista to pedofil” krzywdzi osoby LGBT. W dodatku zwiększa ryzyko pobicia, a nawet zabicia naszych dzieci.

2. Wszystkie nasze dzieci żyją albo samotnie, albo w wieloletnich, stałych związkach. Część osób hetero chodzi do domów publicznych lub korzysta z usług prostytutek – nikt na tej podstawie nie formułuje uogólnień na temat zachowania wszystkich mężów w związkach hetero. Ta sama zasada powinna dotyczyć osób homoseksualnych.

3. Nasze dzieci bardzo często są dotknięte depresją. Główną przyczyną choroby jest homofobia polskiego społeczeństwa i nieustanne zagrożenie bezpieczeństwa, z którym nasze dzieci muszą mierzyć się 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu.

To nie tylko nasze doświadczenia. Według raportu „Sytuacja osób LGBTA w Polsce” za lata 2015-2016 pod redakcją Magdaleny Świder i dr. Mikołaja Winiewskiego 40% ankietowanych osób LGBT doświadczyło w ostatnim roku przemocy fizycznej, 70% – psychicznej (str. 77). Jako gej lub lesbijka, a zwłaszcza osoba transpłciowa, żyjesz w stałym poczuciu zagrożenia, w obawie, że w każdej chwili może cię dopaść napastnik lub grupa napastników. Jeśli cię to spotka, prawdopodobnie będą ci ubliżać, szczególnie wiele niezrozumiałej i niezdrowej uwagi poświęcając seksowi analnemu. Jeśli jesteś dziewczyną, możesz usłyszeć: „Rozdziewiczę cię, ty kurwo”. I otrzymać po tym wydarzeniu obietnicę śmierci.

Patrząc w statystyki policyjne, można się zdziwić tymi przestrogami wynikającymi z doświadczenia naszych dzieci. Konserwatywni działacze lubią wskazywać, że według policji od lat nie doszło w Polsce do ani jednego aktu agresji spowodowanego homofobią. Jak to możliwe? Policja po prostu nie ma odpowiedniej rubryczki – wszystkie incydenty kwalifikuje jako zwykły napad. W ten sposób działaczką naszego ruchu została jedna z matek. Kiedy dowiedziała się, że ofiarą homofobii nie jest jej syn, który trafił do szpitala pobity przez grupę mężczyzn krzyczących o „jebaniu pedałów”, coś w niej pękło.

II Marsz Równości w Rzeszowie, fot. R. Oliwa, queer.pl

Homofobia zabija. Zwłaszcza w szkołach

Ludzie dorośli dysponują pewnymi – choć często niewystarczającymi – środkami obrony lub ucieczki. Prawdziwy koszmar rozgrywa się w szkole. Parę lat temu w liceum w pewnym miasteczku koledzy dowiedzieli się, że Romek jest gejem. Postanowili „bronić wartości” i założyli w mediach społecznościowych grupę „ZABIĆ PEDAŁA”. Następnie przystąpili do systematycznej realizacji planu mającego na celu pozbawienie Romka życia. Czynili w tych działaniach postępy, aż sprawę przerwali rodzice geja. Nie mogli poznać syna, który z przerażeniem, jak zaszczute zwierzątko, odmawiał wyjścia do szkoły. Rodzina ewakuowała się do Warszawy, chłopak jest w Londynie, nie wybiera się do Polski. Jeszcze jedna rozbita przez homofobię rodzina.

A wstrząsająca historia Kuby Lendziona, ucznia klasy maturalnej, któremu koledzy zorganizowali mały obóz eksterminacji? Trafili na człowieka niebywałego hartu ducha, który wytrzymał do matury. Potem pozwał swoją szkołę, żądając (zaledwie!) opublikowania przeprosin za jej obojętność. Wygrał proces i jakże zasłużenie otrzymał Stołek – nagrodę „Gazety Stołecznej”.

Co łączy te dwie historie (i dziesiątki innych, także ponurych, dziejących się w polskich szkołach)? Kompletna obojętność dyrekcji placówki, która przyglądała się zaszczuwaniu ucznia. W Deklaracji Praw Osób LGBT, podpisanej przez prezydenta Warszawy Rafała Trzaskowskiego, znalazły się zapisy o latarnikach – działających w każdej szkole nauczycielach lub nauczycielkach, których zadaniem byłoby monitorowanie tego, czy prawa uczniów LGBT (w tym prawo do życia) są przestrzegane. W odpowiedzi konserwatywni – często wierzący – oponenci ruszyli na Trzaskowskiego z brutalnym atakiem. W ten oto sposób „obrońcy życia” chronią oprawców, a niekiedy morderców.

Trzy błędy kardynalne

Wróćmy do przestrzeni rodzinnej. Odrzucający rodzice to życiowy dramat dzieci. Mama i tata wyparli się ich za coś, co jest wrodzone i nie jest ich wyborem – po prostu tacy są. Gdy rodzice będą starzy i samotni, to odrzucenie może stać się także ich osobistym dramatem. Odbierają sobie radość rozmowy i obcowania z dziećmi, których wiele dobrych cech – jak odwaga i szczerość, których wymaga dokonanie coming outu – często jest zasługą rozsądnego wychowania. To jeszcze jedno działanie trucizny, którą stanowi homofobia.

Żeby zaakceptować dziecko LGBT, rodzice muszą zmierzyć się z przynajmniej trzema „oczywistymi prawdami”, które często wyznają. Błędnie.

Pierwszy błąd polega na traktowaniu syna czy córki jako własności i realizowaniu poprzez nie swoich pragnień. Niektórzy już przy narodzinach dziecka wiedzą, że za dwadzieścia parę lat skończy konserwatorium i wygra Konkurs Chopinowski, a za trzydzieści się ożeni i dostarczy im radości w postaci dwójki wnucząt (najlepiej chłopczyka i dziewczynki). Kiedy te założenia nie zostają spełnione, rodzice potrafią czuć się oszukani.

Błąd drugi to wybiórcze traktowanie nauki Kościoła katolickiego. Wiele osób opiera swoje myślenie na dwóch wyrwanych z kontekstu cytatach z Biblii. Pierwszy z nich określa homoseksualność słowem „obrzydliwość”. Warto jednak pamiętać, że ten sam wyraz pojawia się w Biblii także na przykład w kontekście jedzenia krewetek. W drugim cytacie święty Paweł wymienia dziesięć kategorii osób, które nie odziedziczą Królestwa Niebieskiego. Z tych dziesięciu wyłuskana zostaje jedna, jedyna. Dziewięć pozostałych nie jest przedmiotem refleksji – nie znam wystąpień biskupów w sprawie zdzierców.

Trzeci błąd ma związek z pierwszym. Niektórzy ludzie zdają się przekonani, że dziecko przychodzi na świat z kontraktem w dłoni. W umowie określone są obowiązki obu stron: rodzice mają dziecko utrzymać i wychować, a dziecko ma w pewnym momencie życia przedłużyć ród. Otóż taki kontrakt nie istnieje. Marzenie o wnukach jest naturalne, ale jest tylko pragnieniem. Traktowanie własnego dziecka jak osoby, która „ukradła moje wnuki”, co często słyszą dzieci LGBT, to uzurpacja.

Koszt szczerości

Co się dzieje w rodzinach akceptujących osoby LGBT? Dużo dobrego – przede wszystkim w przestrzeni kontaktu z dorosłymi dziećmi. Za akceptację odpłacają nam miłością i szacunkiem.

Z drugiej strony codzienne życie zmienia się w serię decyzji o coming oucie. Co odpowiedzieć spotkanej na ulicy koleżance ze szkoły na pytanie, czy mój syn już się ożenił? Prawdę, że planuje mieć męża? A może lepiej odpuścić, bo zapewne więcej się nie spotkamy? Najwięcej luzu i swobody mają ci, którzy występują w mediach. Znajomi wyrażają poparcie albo bardzo się spieszą.

Jako działacze MY RODZICE – Stowarzyszenia matek, ojców i sojuszników osób LGBTQIA zalecamy obu stronom – i dzieciom, i rodzicom – „stawanie w prawdzie” (które to sformułowanie bardzo lubią nasi oponenci). Życie wymusza jednak dokonywanie wielu korekt tej, jakże słusznej, zasady postępowania. Jedna z naszych mam była nauczycielką w szkole katolickiej. Nie mogła nikomu powiedzieć o orientacji swojego syna – w placówce rządzili rodzice o Bardzo Słusznych Poglądach. Fakt, że jej syn jest gejem, zostałby przez nich uznany za jej winę. Osobie, która „zdeprawowała” własnego syna, nie wolno powierzyć innych dzieci. Miała więc gwarancję, że w razie stanięcia w prawdzie straci – odpowiadającą jej z innych powodów – pracę.

Córka jednego z nas była najlepiej zapowiadającą się pracownicą w swojej firmie. Gwiazdą była do pewnego wtorku, kiedy powiedziała swojej szefowej, że jest lesbijką. Od środy stała się zakałą, pomyłką personalną i najgorszym pracownikiem, jaki pojawił się w firmie. Jak widać, szczerość bywa w Polsce bardzo kosztowna.

Forum nienawiści

Przeprowadziłem niezbyt przyjemne, ale sumienne badania nad tym, co osoby homofobiczne odpowiadają na pytanie: „Mój syn powiedział mi, że jest gejem. Co robić?” lub „Moja córka jest lesbijką. Co robić?”. Przestudiowane przeze mnie dwa tysiące internetowych wpisów i komentarzy na ten temat można sprowadzić do trzech „rozwiązań” dla rodziców gejów, czterech dla rodziców lesbijek i jednego dla rodziców osób transpłciowych.

Dla rodziców gejów: leczyć; bić, póki dziecko nie dojdzie do wniosku, że jest hetero; wyrzucić z domu.

Dla rodziców lesbijek: te same trzy rozwiązania, co dla gejów, plus jedno dodatkowe – dać dziewczynie poczuć radość heteroseksualnego seksu i daru nasienia. Wtedy zrozumie, ile traci. Co ciekawe, nigdy nie trafiłem na analogiczną radę w kontekście gejów: „Poczuj rozkosz z dziewczyną, a nigdy nie będziesz chciał interesować się chłopakami”.

Dla rodziców osób transpłciowych: wstydzić się! W tym wypadku nie ma innych rozwiązań. Tylko hańba będzie udziałem i rodzica, i dziecka.

W badanych postach nie natrafiłem na odwołania do Katechizmu Kościoła Katolickiego i obecnego w nim zdania o traktowaniu osób homoseksualnych z szacunkiem i delikatnością oraz ich niedyskryminowaniu. Nie znalazłem rad, by o sprawie poczytać, dowiedzieć się więcej, na przykład tego, że według psychologów, psychiatrów i seksuologów homoseksualność jest wariantem normy. Nie spotkałem empatii.

Bicie, przemoc, zawstydzanie, zmuszanie do kontaktów seksualnych z osobą innej płci czy wyrzucanie z domu to rozwiązania moralnie nie do zaakceptowania według jakichkolwiek kryteriów. To samo dotyczy opcji „leczyć”. Nieheteronormatywna orientacja seksualna nie jest chorobą. Tak zwana terapia reparatywna jest zakazywana w kolejnych krajach świata, bo nie ma zalet, a wyłącznie wady: jest nieefektywna i niszczy ludzką psychikę. Znamy wiele przypadków, w których „pacjenci” popełnili samobójstwa pod wpływem „terapeutów”. Nic dziwnego. „Terapia” reparatywna opiera się na zjawisku zinternalizowanej homofobii. W jej efekcie człowiek gardzi sam sobą, czuje do siebie obrzydzenie. Czasem nienawidzi siebie bardziej niż ktokolwiek inny. Ten straszny, wdrukowany przez homofobiczne społeczeństwo mechanizm skutkuje depresją i myślami samobójczymi. Jak pokazuje wspomniany już raport dotyczący sytuacji osób LGBTA w Polsce w latach 2015-2016, 70% młodych respondentów, którzy rozpoznali w sobie inność, miało takie myśli (str. 58). Część te myśli zrealizowała.

*

Podczas Parady Równości w Warszawie MY, RODZICE – Stowarzyszenie matek, ojców i sojuszników osób LGBTQIA zorganizowało punkt przytulania. Przyszło do nas kilkaset młodych osób. I przytulani, i przytulający mieli łzy w oczach, czasem było tych łez naprawdę dużo. To ogromnie potrzebne. Z ofertą przytulenia występujemy na wszystkich marszach równości. Niektóre osoby tylko przez te parę sekund mają matkę i ojca. Swoich straciły nie na skutek śmierci czy choroby. Zabrała ich homofobia. Ta sama, która odebrała rodzicom dzieci.

Homoseksualność jest wrodzona, homofobia – kulturowa. Członkowie naszego stowarzyszenia mają różne dzieci, także hetero. Znamy setki rodziców osób LGBTQIA – żadne z nich nie opowiedziało historii o dziecku, które zmieniło się pod wpływem „promocji homoseksualizmu”. Argumentacja o homoseksualizmie wyniesionym z zajęć edukacji seksualnej czy z marszy równości jest nic niewarta.

Homofobowie i homofobki wyrzucili z Polski wiele naszych dzieci, a obecna kampania nienawiści na pewno spowoduje dalsze rozdzielanie rodzin. Niekiedy sami doradzamy dzieciom wyjazd, bo myślimy przede wszystkim o ich bezpieczeństwie.

Nie mamy najmniejszych wątpliwości, że homofobia jest trucizną niszczącą wszystkich – daje pozwolenie na mówienie z pogardą o innych ludziach i usprawiedliwia przemoc. Jeżeli ktoś wpadnie w tę pułapkę, nie zatrzyma się na osobach LGBTQIA. Pójdzie dalej. Być może dotrze do etapu pogardy i przemocy wobec własnych rodziców.

„Obrońcy wartości” mają na rękach krew wielu osób zaszczutych i doprowadzonych do samobójstwa. Niedawno mogliśmy poznać historię Milo, dziewczyny trans, która nie wytrzymała sztucznie utrudnionego procesu uzgodnienia płci (a do uproszczenia tej upadlającej procedury nie dopuścił prezydent Andrzej Duda, wetując ustawę, która zawierała nowe przepisy w tej sprawie). Milo nie miała wsparcia rodziców w swoich działaniach. To tragedia, przed którą pochylamy w milczeniu nasze głowy. Ale nie chcemy milczeć o ponad sześciuset postach, jakie dotarły do Stowarzyszenia Grupa Stonewall z Poznania, z którym związana była Milo, wyrażających radość z powodu Jej śmierci.

Bo jeśli będziemy milczeć, ginąć będą kolejni.